Dag 406. De loser

Af en toe moet ik het over mijn kat hebben. Ik benijd hem namelijk, al zal hij niet veel ouder worden dan 16, hooguit 18, en kan het met zijn levenswandel ook morgen klaar zijn. Ik benijd zijn vermogen om zen in het leven te staan, al is dit maar kort. Tijd is bovendien een vaag begrip en nauwelijks meetbaar. Ik was gisteren bijvoorbeeld nog 17. Dat was een mooie dag. Ik gaf een gekostumeerd feest, want dat doe je graag op die leeftijd. In de praktijk betekent het dat meisjes een Hollywoodjurk met een boa aantrekken en de jongens de smoking van hun vader lenen. Ik had de week ervoor een jongen leren kennen in het woeste nachtleven van de stad A - nee, niet Amsterdam -  en hij vatte de uitnodiging serieus op en kwam in een levensechte replica van een NASA astronautenpak, waardoor mijn moeder dacht dat hij heel dik was. Wel had hij prachtige tanden, maar dat vond ze van iedereen als ze niks anders wist te zeggen. Ik droeg een donkergroen fluwelen jurk. Kneiter sexy, al zeg ik het zelf, en voor mijn verjaardag had ik eindelijk de lang begeerde lenzen gekregen. Mijn sweet seventeen liep niet precies zoals het hoorde of eigenlijk ook wel. Ik zoende met iedereen, kreeg ruzie met mijn beste vriendin omdat ze mij de snol van de dag vond (wat ik ook was), mijn moeder stampte steeds door de kamer om de lichten aan te doen, en mijn broer en zijn vrienden werden starnakel dronken en bedierven alles. De astronaut bleef erna nog 2 jaar mijn geliefde en dat had ik niet moeten doen. Maar ach, dit alles was gisteren. Gisteren, toen ik jong was en mijn tijd rijkelijk verspilde aan dingen die er niet toe doen.

Maar goed, die kat dus. Elke avond, als het donker is, zit hij naast me in mijn werkkamer, op de vensterbank, en kijkt. Hij ziet van alles. Vooral andere katten die wel 's nachts naar buiten mogen om te jagen en te vechten en te paren. En hij zit daar, de baas van de straat, als de gecastreerde loser die hij eigenlijk is, en kijkt naar het leven dat als zand door zijn pootjes glijdt.