Dag 407. A long and winding road

Ik was van de Beatles, niet van de Stones. Dat kwam zo: mijn grote broer was van de Beatles en grote broers hebben altijd gelijk. Als Amsterdammer moest ik tenslotte ook voor Ajax zijn, al had ik de ballen verstand van voetbal. Ik hield van Chopin omdat mijn vader dat elke dag in de kamer naast de mijne speelde, vis lustte ik niet omdat mijn moeder het niet maakte en het katholicisme was de enige ware religie, al geloofde ik niet in God. Zo gaan die dingen. 

Vanavond keek ik de film Yesterday. Een heerlijke film, die al lang op mijn lijstje stond en die je, als je 'm hebt gemist, absoluut moet gaan zien. Britse feelgood, beter krijg je het niet. Ik had de Beatles lang niet gehoord. Ze waren in mijn jeugd zo grijs gedraaid, dat ik er geen behoefte meer aan had. Maar het aardige van echt goede dingen is, dat je er in een andere levensfase andere dingen uit haalt. Was ik vroeger van Love, love me do, nu luister ik liever naar The long and winding road. 

Zo kwam ik vorige week halverwege in 'A star is born' terecht, die ik op Netflix aan me voorbij had laten gaan omdat ik niet van Lady Gaga's stemgeluid houd. Wat ik niet wist was hoe heerlijk Bradley Cooper is met lang haar en een baard, en dat Sam Elliot er een rol in had, de enige man met wie ik ook boven de 70 nog wil trouwen, zou hij me vragen. Het was een mooie film. Lang, maar mooi, en de reden waarom ik dit erbij sleep, is omdat ik nu veel meer oog had voor de tragiek van de mannelijke hoofdrol, de vergane glorie, de aftakeling, de alcohol, en ik vroeger alleen maar keek naar de ster in wording. Little did I know.

Eigenlijk kan ik mijn hele boekenkast dus gewoon opnieuw gaan lezen.