Dag 408. Birds of a feather

Het is vrijdagavond en ik kijk naar Beau. Aan het woord is een bestuursvoorzitter van een ziekenhuis in Limburg. De term code zwart valt. De stemming aan tafel is loodzwaar, zelfs de horecameneer twijfelt of die terrassen nou echt zo belangrijk zijn. Tegenover de zorgwerkers zit de zanger van The Kik. Hij heeft een zonnebril op en zit kaarsrecht en doodstil zijn imago in stand te houden. Zou hij zich schamen, denk ik, als een IC verpleegkundige vertelt dat er mensen naar ziekenhuizen in België worden gebracht omdat er geen bedden zijn. Voelt hij zich niet op zijn minst ontzettend lullig, vraag ik me af, met zijn donkere bril in een studio waar echte mensen echte verhalen vertellen. U begrijpt, ik heb niet veel op met dit soort poeha, het is zo onecht, zo aanstellerig, zo leeghoofdig. Zelfs Ferry D heeft meer diepgang met zijn verhaal over zijn neergang in het OnlyFans leven. Als hij over zijn belevenissen vertelt, met zijn zonnebank gebruinde sportschoollijf in een strak shirtje, zijn hagelwitte tanden blikkerend in een treurige lach, zie ik de ogen van de ziekenhuisbestuurder. Een groter gat dan tussen deze twee werelden bestaat er niet. Dan is gelukkig Freek V aan de beurt, hij toont ons zijn eeuwigdurend enthousiasme, zijn littekens en een Matamata schildpad. Als daarna Dave Zonnebril 'het testament' van Boudewijn de Groot gaat zingen, hangend op zijn medeklinkers en met een verschrikkelijk accent, zet ik snel het geluid uit. Niets is meer heilig.

Ik ontdek intussen dat als je je oorschelp naar voren trekt, je veel beter hoort. Maar of dat een verbetering is, ik weet het niet.

* de vogel op de foto is de Agapornis van mijn zoon, hij gaf toestemming voor publicatie. Mijn zoon ook.