Orders, orders.
Gisteravond keek ik de film 20th century women, die een mooi tijdsbeeld geeft van de late zeventiger jaren in de VS, bekeken door de ogen van een 15-jarige wonderschone jongen (want aan lelijkerds doen de Amerikanen niet). Het was een film vol zaken die toen erg belangrijk waren, feminisme, seksuele taboes, Carter, de punkscene. Amerikanen zijn over het algemeen nooit zo heel goed in het maken van films over het Leven, dat kunnen ze beter aan de Fransen en de Britten overlaten. En ook na deze, ondanks de mooie tijdsbeelden en de vreselijke muziek (echt, de punkscene had van mij nooit mogen gebeuren, in meer dan 1 opzicht), hield ik een onbestemd gevoel over van de bedoeling van al dat diepzinnig gekrakeel. Annette Bening was meesterlijk en verfrissend levensecht, geen spuitje te zien, maar wat nu eigenlijk haar levensvraag was en de bedoeling met die zoon van haar, ik weet het niet. Ik heb het later even gegoogeld en was verbaasd over wat ik allemaal had moeten begrijpen. Dat pubers een eigen leven leiden, dat je geen idee hebt waar ze nou echt mee zitten, dat ze je altijd een stap voor zijn en dat wat ze zeggen en denken niet overeen komt, dat wist ik al, ik ervaar het dagelijks, maar voor diegenen die graag teruggaan naar de punktijd of voor hen die er nooit echt afscheid van hebben kunnen nemen, ga de film zien. Let vooral op dat richting-, maat- en ritmeloze dansen. Flashback! En de horrifying muziek, waarover de moeder zegt: 'kunnen dingen niet gewoon mooi zijn?' Dat zal met leeftijd te maken hebben, alhoewel ik in 1979 ook al geen fan was. Ik conformeerde me, speelde dat ik bepaalde muziek heel goed vond, en draaide stiekem Carmen van Bizet.
Ik staar naar mijn scherm. De screensaver laat een prachtig landschap zien, onwerelds mooi, althans in mijn wereld.
'Is het geen gek idee, dat er zoveel plekken in de wereld zijn waar je nooit zult komen', zeg ik.
'Moet ik My last wish bellen, mam?'
'Nee, maar ....'
'Doei!'
En weg is ze.
Gisteravond keek ik de film 20th century women, die een mooi tijdsbeeld geeft van de late zeventiger jaren in de VS, bekeken door de ogen van een 15-jarige wonderschone jongen (want aan lelijkerds doen de Amerikanen niet). Het was een film vol zaken die toen erg belangrijk waren, feminisme, seksuele taboes, Carter, de punkscene. Amerikanen zijn over het algemeen nooit zo heel goed in het maken van films over het Leven, dat kunnen ze beter aan de Fransen en de Britten overlaten. En ook na deze, ondanks de mooie tijdsbeelden en de vreselijke muziek (echt, de punkscene had van mij nooit mogen gebeuren, in meer dan 1 opzicht), hield ik een onbestemd gevoel over van de bedoeling van al dat diepzinnig gekrakeel. Annette Bening was meesterlijk en verfrissend levensecht, geen spuitje te zien, maar wat nu eigenlijk haar levensvraag was en de bedoeling met die zoon van haar, ik weet het niet. Ik heb het later even gegoogeld en was verbaasd over wat ik allemaal had moeten begrijpen. Dat pubers een eigen leven leiden, dat je geen idee hebt waar ze nou echt mee zitten, dat ze je altijd een stap voor zijn en dat wat ze zeggen en denken niet overeen komt, dat wist ik al, ik ervaar het dagelijks, maar voor diegenen die graag teruggaan naar de punktijd of voor hen die er nooit echt afscheid van hebben kunnen nemen, ga de film zien. Let vooral op dat richting-, maat- en ritmeloze dansen. Flashback! En de horrifying muziek, waarover de moeder zegt: 'kunnen dingen niet gewoon mooi zijn?' Dat zal met leeftijd te maken hebben, alhoewel ik in 1979 ook al geen fan was. Ik conformeerde me, speelde dat ik bepaalde muziek heel goed vond, en draaide stiekem Carmen van Bizet.
Ik staar naar mijn scherm. De screensaver laat een prachtig landschap zien, onwerelds mooi, althans in mijn wereld.
'Is het geen gek idee, dat er zoveel plekken in de wereld zijn waar je nooit zult komen', zeg ik.
'Moet ik My last wish bellen, mam?'
'Nee, maar ....'
'Doei!'
En weg is ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten