Dag 125. Vies

De dagen die ik in mijn leven ongewassen doorbracht zijn op één hand te tellen. In ieder geval die 1e dag na de keizersnee. Zoveel pijn, als ik een BB Gun had gehad, was de verpleegster die me de volgende dag dwong te douchen ernstig gewond geraakt. Dan de ochtenden na one night stands, ik liep dan ongewassen the walk of shame home (ja, bij mannen heet dat fame), maar dan douchte ik thuis wel extra lang de zonde van mijn lijf. En natuurlijk de keer dat ik met de hele redactie van de krant happy hour startte om 4 uur 's middags en de volgende dag om 4 uur 's middags pas thuis kwam en direct mijn bed inrolde, mijn persoonlijk record.

Mensen die niet elke dag douchen vind ik vies. Je ruikt het. Een muffe graflucht met oud zweet. Niets zo smerig als oud zweet.
De dagelijkse drang tot douchen heb ik van mijn vader. Mijn moeder mocht zich nog wel eens ouderwets aan het kraantje reinigen met een washandje voor boven en een washandje voor beneden. Dat vond hij vies, misschien omdat hij na woest pianospelen of dirigeren stonk als een bootwerker op verlof. Hij douchte elke dag. En riep dan, ook elke dag: 'Mea, waar is mijn onderbroek?'

Vanochtend lag ik om half 11 nog in bed, tenslotte heb ik vakantie. Mijn telefoon ging.
'Mam, ben je thuis?'
'Ik lig in bed, te lezen.'
'Ik heb je nodig, mijn motor start niet. En ik moet weg, nu!'
Ik ken dat "nu" van mijn zoon. Het is dan Nu! Of sterf!
Ik trok snel wat kleren aan en reed ongewassen en met een onzichtbaar hoofd en een coupe sauvage naar mijn kind in nood.

Daarna ging ik niet douchen, ik ging eten.
Ik ging niet douchen, ik dronk koffie.
Toen ging ik niet douchen, maar studeren.
En nu ga ik weer niet douchen, maar koken.

Wat corona met je doet. Het is vreselijk.