Dag 126. Prinses

Vandaag was ik voor het eerst in 115 dagen weer in de supermarkt. Op de coronakaart zag ik dat ons mooie dorpje L nul besmettingen had. Nou is dat een momentopname en je hoeft maar net die ene gast tegen te komen die in New York of Helsinki is geweest en zich niet van zijn vrijheid laat beroven (want het is allemaal één levensgroot complot en ja 6G, u leest het goed, komt er ook al aan, waarschijnlijk en heel toevallig nét in de 2e golf in oktober) en voilà, je bent de Sjaak, maar toch, ik durfde het aan. Wat blijkt, ik kón het niet aan. Plastic flappen tussen de kassa's, strepen over de vloer, provisorisch geïnstalleerde muren van kratjes bier, looproutes waar niemand zich aan houdt. De wanorde! De troep! De Chaos! En waar is de beleefdheid gebleven? Het praatje met de caissière, het vriendelijk lachen naar kaasmeisje en flessenjongen. Weg! Het is niets dan gemopper, gescheld en gezucht. En Jet van Jan, die zich door dit alles schielijk een weg baant, haar adem inhoudend tot ze paars ziet.

Nu we het toch over manieren hebben. Vandaag werden de zomerfoto's gepubliceerd van ons nutteloze, maar oh zo sympathieke Koningshuis. Prinses Amalia, onze toekomstige Koningin - als ze tenminste niet wordt ingehaald door het oprukkende 'Het Volk Eerst' rapalje - lijkt me een rustig, beheerst en serieus meisje. Ze is ook een beetje mollig. Net als haar vader. Net als zoveel meisjes van 16. Maar oh, laat het gepeupel aan het woord. Dat ze überhaupt nog op de foto durft, het arme kind. Ik zou als moeder met wapenstok en mace de straat opgaan, maar dat mag niet als Koningin, dan moet je beschaafd zijn, het goede voorbeeld geven. Als ik zoiets lees komt het oude gevoel weer boven, toen mijn kind de enige was die nooit op partijtjes werd uitgenodigd. En dan al die %$#%@ moeders die de uitnodigingen pontificaal lieten ronddelen in de klas of op het schoolplein. De hoop op dat smoeltje. Elke fukking keer weer. Ik haatte ze stuk voor stuk, die hersenloze moeders. Wapenstok! Mace! Maar goed, beschaving dus.