Dag 129. Cola en kaas

Dochter S ging in 12 uur tijd van 17 naar 3 naar 20 naar 4 naar 15. Dat zijn bloedsuikers. Als indicatie: normaal is fluctuerend tussen 4,5 en 8. Inmiddels durft ze niets meer te eten, dus ging ik met gevaar voor eigen leven de Dirk in om Cola light en kaasblokjes te halen.

'Hoe lang duurt het om dat te halen', zegt ze als ik terugkom. Ze zit als een geknakt plantje in de auto, de ramen dicht want ze heeft het koud.
'Ja', hijg ik verontwaardigd, 'ik had geen muntje voor het karretje en bij de klantenbalie stond een vent die niet tevreden was over zijn kippebouten.'
'Eet dat dan ook niet.'
'Nee, dat dacht ik ook, maar het duurde en duurde en achter me werd de rij rokers steeds langer, dus na 10 minuten, t meisje was inmiddels op weg om er een chef bij te halen, vroeg ik aan een nieuw meisje met een gezicht alsof ze vorige week was overleden ...'
'Oh, was dat Mirte? Had ze kort haar?'
 'Nou, nee, zó ongeveer, tot op haar schouders.'
'Dat noem ik kort. Kleine oogjes, heel wit?'
'Ja, oh ja.'
'Da's Mirte, die is echt dood van binnen.'
'Oké, maar ik vroeg dus aan Mirte, heb je voor mij een muntje?'
'Waarvoor, vraagt ze, dus ik zeg: voor de kar! (Dombo, dacht ik). Zegt ze: Die staan los, mevrouw.'
'Ha, ha, wie was nou de dombo?!'
"Inderdaad. En toen viel mijn bril op de vloer, omdat mijn haar door al dat niet blonderen zo gezond en glad is geworden.'