Dag 132. Loungen

Er moest een loungeset komen voor in de tuin, vond S. Eentje waarop ze kon leggûh, zei ze. Ik verzette me, was tevreden met de tafel met mijn Provençaalse kleed, waardoor ik, zo onder de zonwering en met de global warming en een fijne pasta met wijn binnen handbereik, zo'n fijn mediterraan gevoel kreeg. Maar uiteindelijk bezweek ik onder de aanhoudende druk van mijn puber. 

'Als je m zelf maar in elkaar zet, ik wil er niets mee te maken hebben.'
Dat was goed.

Vanmiddag kwam het pakket. De zweetdruppels stonden op het voorhoofd van mijn allerliefste Bosnisch-Turkse postbezorger (ik ben er nog steeds niet uit), maar hij moest en zou het over mijn drempel de gang in slepen (met Kerst zal ik hem ruim gedenken). Ik liet het demonstratief in de gang staan en ging mijn oudste dochter ophalen die zou komen eten. Op de terugweg reden we gemaskerd ('alsof we een bank gaan beroven', gniffelden we) nog even langs de Karwei, waar een pakketje met haar lag. Ja, haar. Haar uit China. Niet voor mij, ik ben old school, wat gij niet heeft zult gij niet toevoegen, maar voor mijn Jamaican warrior. 

Thuis zag ik direct hoe laat het was. S zat in de tuin. Delen van de bank om zich heen, een wanhopige blik.
'Lukt t niet', vroeg ik, niet zonder leedvermaak.
'Geen gebruiksaanwijzing', zei ze.
'Dat kan niet.'
Ik rommelde in de doos, niks, maar in een van de zijvleugels vond ik een zak met schroeven en een gebruiksaanwijzing. Even later zat dochter M op de grond.
S stond erbij en keek ernaar. Af en toe mocht ze een schroef aangeven of iets vasthouden.
'Heb jij even mazzel', lachte ik.