Dag 134. Veilig

Ik ben een vrouw alleen. Dat is niet zielig, maar soms een beetje eng. Natuurlijk heb ik de nodige voorzorgsmaatregelen genomen. Op de gang staat een paraplubak met daarin een hockeystick en een schop en onder mijn matras ligt een slagersmes. Er hangt een bewegingsmelder aan de schuur en een dreigend bord op 't raam dat onze hond bijt.

Dat is geen leugen. Onze hond beet. Hoofdzakelijk mannen, daar had hij iets tegen. Hij gromde zelfs naar de heer des huizes, maar dat was misschien 'just a matter of good taste', wie zal het zeggen. Maar onze hond is dood en de kat heeft wel het venijn maar niet de spierkracht om ons te beschermen. Daarom heeft mijn zoon vorige week een oude smartphone als bewakingscamera geïnstalleerd. Met een handige app, genaamd Alfred, kan ik nu vanuit mijn bed, of Spanje als ik daarheen zou durven, kijken wie er voor mijn deur staat of heeft gestaan. Elke beweging wordt geregistreerd en opgenomen en zowel mijn zoon als ik hebben er zicht op.

Vanavond belde hij.
'De kat wil er in', zei hij.