Dag 142. Droom

Ik droomde dat de politie mijn man kwam halen. Het was de tweede keer en ik had een paar minuten de tijd om wat spullen voor hem in te pakken. Zijn grijze Nike hoodie, zijn lange onderbroek van zijn tijd bij de luchtmacht, een pyjama. Ik stopte ook gauw wat appels en een banaan in de tas, want in het gevang was geen voedsel. Toen ik zijn tandenborstel wilde pakken stuitte ik op een verdekt opgestelde foto van een jong meisje. 'Wie is dat', vroeg ik. 'Dat is de dochter van E', zei hij. 'Ik vind dat niet prettig in mijn huis', zei ik. Hij keek me korzelig aan. Niet knap en stoer, zoals hij vroeger was, maar mager met pluishaar, zoals hij er nu uitziet. Ineens zaten we in het heden en werd ik wakker. 

Zo'n droom, wat moet je ermee, wat betekent het, waarom keren ze steeds terug. Waarom blijft het verleden mij achtervolgen, terwijl ik dat niet wil. Heb ik alles wel verwerkt? Misschien zit daar de crux. In mij zit een enorme beer, een woedende grizzlybeer, die ik nooit heb losgelaten. Omdat het niet mag. Je moet beschaafd blijven. Voor de kinderen. Voor jezelf. Karma grijpt je wel, dacht ik steeds. Maar niks hoor, Karma laat het zoals gewoonlijk dik vet afweten. Net als God, ook al zo'n fictief figuur waarop je tevergeefs je hoop vestigt. En hoe sneu is het om nu nog, 5 jaar na dato, met een honkbalstick de ramen van zijn auto in te slaan, temeer het ook nog eens haar auto is en zij heeft ons niks gedaan. 

Ik ben een beetje somber de laatste dagen, dat zal het zijn. Somber en melancholiek en niemand om tegen te klagen. Want dat doe je ook al niet. Misschien dat daarom psychologen en coaches booming business zijn. Niemand anders luistert meer naar je als je niks leuks te vertellen hebt, of het is "oh, dat heb ík ook ... ratelderatel" en je bent nou eenmaal geen type dat je eigen verhaal er dan doorheen drukt. Niet piepen, zeg je dan maar weer. Schouders eronder, dat denk je bij anderen ook. Maar die houding heeft ervoor gezorgd dat je kinderen ook niet piepen en zelfs anderen verachten die dit wel doen. Drama Queen, een veel gebruikte term in ons gezin. Door deze wereldvisie komen ze in de knel, je ziet het gebeuren en voelt je schuldig. Wel piepen, zeg je nu tegen ze, een mens kan maar zoveel dragen, maar het is te laat, de vorming is geschied. 

Als je verder graaft, zie je je ouders voor je. Mama klaagde nog wel eens, om futiele zaken als andere vrouwen, maar werd dan ronduit uitgelachen en niet alleen door mijn vader. Daarom duurt het bij mij dagen voordat de tranen komen. Dagen waarin ik niet slaap, spierpijn heb, hoofdpijn. Als de kaakpijn arriveert, weet ik het: er is iets, ik stop iets weg. Zelfs S weet het eerder dan ik. Je mag huilen, mam, zegt ze dan. Dan huil ik 5 minuten, droog mijn tranen en zeg: 'Zo, nu is het wel weer genoeg.' 

Mijn verdedigingsmechanisme tegen groot en klein leed is humor. Humor relativeert, verlicht, troost, maar verbergt en beschermt ook. Om het niet al te psychosomatisch en zweverig te maken, lach ik daarnaast gewoon graag. Leven zonder humor is niks. Ik zie honderd grappen per dag, daarom is deze dagelijkse corona challenge relatief eenvoudig voor mij. 

De volgende keer mag de politie hem meenemen. In mijn droom. Met zijn idiote midlifekapsel. Of, zoals mijn broer het gisteren noemde als mannen van een bepaalde leeftijd het haar laten groeien: het nieuwe burgerlijk. Moge het nieuwe burgerlijk hem grijpen, met zijn blazer en  spijkerbroek, zijn makelaarsschoenen, zijn doorzonwoning in Purmerend, zijn weekje Terschelling en fietstocht naar Tsjechië en zijn 'ikbennogjongkapsel'. Moge Karma, God, J'weh en Allah hem halen! 

PS Ja, ik heb ook een doorzonwoning, ga graag nog eens een weekje naar Ameland en vond lang haar bij mijn oudste broer altijd erg mooi. Mijn jongste broer fietst ook als een malloot en ik heb daar megaveel bewondering voor. Maar naar Tsjechië? We zijn nog best normaal, in onze familie.