Dag 141. Dood paard

Zomaar een doorsnee gesprekje op Tinder. Ik vraag. Waar kom je vandaan, wie ben je, wat doe je zoal. De man antwoordt. 'Ik ben met prepensioen', zegt hij. 'Wat is dat toch', vraag ik. 

'Pensioen', zegt hij.

'Ach.'

'Muziek is mijn alles', zegt hij. 

'Oh, wat voor instrument speel je?'

'Niks', zegt hij. 'Maar muziek is mijn leven. En sauna, ik ga naar de sauna.' 

'Waarom', vraag ik weer. 

'Sauna is mijn passie. Mijn alles.'

'Lees je ook?' Boeken zijn vaak een ingang en je kunt aan iemands leesgedrag goed zien wat voor vlees je in de kuip hebt.

'Nee, ik teken.'

'Oh, wat leuk, wat teken je dan?'

'Van alles, stillevens, portretten.' 

'Op nummer of Bob Ross', probeer ik, maar hij gaat er niet op in.  

'Sinds corona teken ik dus. Maar het is niet zo belangrijk als mijn muziek, dat komt altijd eerst.'

'Niet je kinderen? Heb je kinderen?'

'Schat, dat had je kunnen weten, dat staat in mijn profiel.' 

Hij vraagt niks terug. Niet wat ik doe, wie ik ben, of muziek ook mijn passie is, of ik net als hij graag hele zondagen in de sauna sudder en of ik nog werk of al in het prepensioen schemergebied zweef. Nope. Niks. Een dood paard. 

'Al lang gescheiden', vraag ik, in een laatste poging. 

'Ja', zegt hij. 

Ik zwijg lamgeslagen en ga koken. 

's Avonds meldt hij zich weer. 

'Hoe bevalt Tinder je', vraagt hij. 

Zijn eerste wedervraag. Maar voor ik kan antwoorden, zegt hij: 'Ik vind het vreemd. Ik ontvriend ook wel eens vrouwen, alsdat ik ze ontmatch dus. Ze zijn niet serieus, daarom.'

'Bart', roep ik, want zo heet hij. 'Misschien helpt het als je ook eens interesse in háár toont. Stel een vraag! Vrouwen willen óók aandacht, heel veel aandacht. En wat je ook doet, noem haar geen schat in het eerste gesprek. Ik laat het hierbij, alsdat ik ons ga ontmatchen, maar deze tips krijg je gratis. Goedenavond.'