Na twee weken kwamen we terug. Ik liep naar het hok. Het lieve meisje vertelde. Dat hij niet met de andere honden had gekund, hij had daarom twee lange weken in zijn hok moeten blijven. Hij had nauwelijks gegeten en had daarnaast een nare hoest ontwikkeld, zei ze, van de zenuwen.
Daar zat hij, in zijn hok. Hij keek triest voor zich uit. 'Max', riep ik blij, want stiekem was ik dol op het beest. Toen hij mij in het vizier kreeg draaide hij zonder pardon zijn rug naar me toe. Als een kat! Ik was stomverbaasd. Ik kon bidden en smeken, hij was niet te vermurwen en weigerde met me mee te gaan. Ik was een verrader. Uiteindelijk wist mijn dochter hem mee te krijgen.
Dat doen we nooit meer, besloten we eensgezind. Zodoende liepen mijn dochters en ik het jaar erna elke ochtend en elke avond met de hond kort aan de riem over een minder chique camping tot we het terrein af waren en hij naar hartenlust kon poepen en wateren. We kwamen vaak een klein Frans jochie tegen, van een jaar of 7. Een kleine Sébastien, donker haar, grote bruine ogen. Die keek dan naar Max en terwijl hij langsliep zuchtte hij vol overtuiging: "Un gros chien". Trots liepen wij dan verder, want dat was hij, een "gros chien". Tot ik me na een week realiseerde wat hij zei. "Hij noemt onze hond vet", zei ik tegen mijn dochters. "Vet?", riepen ze uit. "Ja, vet. Niet groot, vet."
Die dag verspeelde het Franse volk onze eeuwige liefde en trouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten