Dag 144. Business as usual

Mijn trouwe volgers lazen het al, het ging niet zo goed met me in mijn vakantie. Onveiligheid op werk, onveiligheid in de straat, onveiligheid bij mijn kinderen, een ontregelde diabeet en de enige die onveranderd acte de présence gaf was mijn trouwe vriendin Corona. De spanning vertaalde zich naar akelige dromen over mijn ex en het spoor dat hij heeft achtergelaten.

 

Nu, op mijn tweeede werkdag, kan ik niet anders zeggen: wat ben ik blij dat ik werk! Wat zou ik zijn zonder werk? Wie? Nou, NIEMAND. Tis allemaal kut met peren zonder werk. Ik sprak er vandaag over met mijn baas. Ze moest lachen, want zo doe ik dat, ik maak mensen aan het lachen over de aller-, allervreselijkste dingen. ‘Zonder werk blijk ik helemaal geen leven te hebben’, zei ik, ‘zonder werk kruip ik terug in het verleden, verlies ik mijn eigenwaarde, voel ik me oud en zinloos en heb ik geen sociaal leven of zelfs maar een klankbord. Ik ben er helemaal klaar mee, met die vrije tijd!’ 

Gelukkig mag ik nog 7 jaar.