Dag 147. Vegen

Honger drijft me naar beneden, maar ik mag maar een heel klein beetje eten, want over een uurtje ga ik naar een BBQ. Het woord doet me elke keer denken aan een gesprekje dat ik in 1985 had met een van de journalisten bij het AD, toen het nog de Amersfoortse Courant was. Met een c, riep ik, barbecue is met een c! Verder kon ik nauwelijks spellen en ik werkte er als copywriter van commerciële pulpteksten, dus hij geloofde me niet. Google maar, zei ik, maar dat is niet waar, want we hadden alleen nog Van Dale. 

Onlangs is mijn baas van de marketingafdeling overleden. Hij heeft me destijds veel geleerd over het interpreteren van saaie cijfers, waar ik nog steeds profijt van heb, al werk ik nu in een totaal ander veld. Hij was nauwelijks ouder dan ik. Nooit heb ik een kalmer en laconieker type gekend en toch is hij gestorven aan een hartstilstand. Misschien was hij een binnenvetter, net als ik. Misschien kookte hij wel van woede en ergernissen. Misschien had hij een vrouw die hem niet begreep en alleen maar kakelde over haar eigen sores. Misschien luisterden zijn 4 zussen nooit naar hem en had hij gezellige maar egocentrische vrienden. Arme F, ik heb postuum medelijden met het vreselijke leven dat ik hem toedicht. 

Af en toe moet de bezem door je bestaan. Deur open en vegen maar, weg met die vrienden waar je niks aan hebt, met die ex die geld gebruikt als machtsmiddel en vooral met al die zaken die er niet toe doen. Waarom een nieuwe auto omdat deze een deuk heeft, terwijl hij prima rijdt, waarom een merktas om mensen te imponeren die je niet eens mag, waarom je haar uit laten groeien omdat je toevallig 60 bent, waarom elke keer weer Zomergasten uitproberen omdat het zo links intellectueel verantwoord is, terwijl je het een stomvervelend traag programma vindt met irritante mensen.