De kat zit achterin de tuin en staart onafgebroken naar de lucht. Soms miauwt hij nerveus. Ik sta op, niet heel enthousiast, het is zeker 34 graden. Ik loop naar de kat en kijk omhoog. Het duurt even eer ik aan het licht gewend ben. De zon schijnt ongekend fel, alsof er een nieuw halogeenbolletje in het blauw is gedraaid. Ik hoor het geluid voor ik het zie. Het geluid van een enorme, prehistorische mug, een drone. Hij zoeft omhoog en weer omlaag en blijft dan stil hangen, als een Enola Gay die op het punt staat zijn lading te lossen.
Na een uur gesis en gezoem begint de ergernis. Dit kan er ook nog wel bij, bij het gelal, de muziek, het geblaf, het kindergekrijs. Ik moet denken aan de serie Modern Family toen de Colombiaanse Gloria, niet vies van wat criminele activiteiten zo af en toe, met een pistool de opdringerige drone boven haar tuin naar beneden schoot. Even ben ik voor vrij wapenbezit. Om je te verdedigen tegen het Tokkiegeweld in deze rusteloze wereld.
Mowgli heeft het opgegeven, hij ligt languit onder de tuinstoel, in de schaduw, en taalt zelfs niet naar een potje matten met de buurkat. Ik ga naar binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten