Dag 152. De zee

De zee is opmerkelijk wreed en hebberig dit jaar. En het zijn vooral jonge mensen die door een onverwachte stroming worden gegrepen en nooit meer thuis komen. Ik heb de zee altijd eng gevonden. Onvoorspelbaar, donker, sterk en niet te vertrouwen. De zee is een oerkracht die zich niet laat temmen. 

Mijn zoon gaat deze week een paar daagjes naar Duitsland. Hij is 27, volwassen. En toch zal Moeder Kip weer blij zijn als hij terug is. Stel ik me aan of is het iets universeels des moeders? Vaders doen dat niet. 

Toen ik 17 was, zwom ik 's nachts in de zee van Terschelling, dronken, naakt. Op mijn 18e zwom ik met mijn toenmalig vriendje in de Atlantische oceaan in Frankrijk toen er een enorm onweer losbarstte. In mijn 20e levensjaar lag ik in de Griekse zee te dobberen toen ik werd belaagd door een vieze man. In Jamaica trapte mijn lief in een zee-egel en hield ik het daarna voor gezien. Op het strand van Marokko kéék ik alleen nog maar naar de zee en toen ik in Sri Lanka zag hoe de strandwacht een enorme zeeslang terug het water in dreef, zwoor ik nooit meer de zee in te gaan. 

Als mijn moeder had geweten wat ik op jeugdige leeftijd allemaal uitvrat in mijn 7 sloten en zeeën, zou ze dan nog hebben kunnen slapen? En dan ging ik nog met vriendjes op vakantie, mijn broer W trok op zeer jeugdige leeftijd alleen naar India, zwierf maandenlang het land door met niets meer dan een rugzak als gezelschap. Mijn moeder breide in die maanden een trui voor hem, een witte, elke dag een stukje. Dan weet ik dat hij terugkomt, zei ze.