Dag 159. De kist

Bij Aktie van de Dag kocht ik een tuinkist voor de kussens. Chinees natuurlijk - over my dead body dat ik 275 euro ga neerleggen voor een plastic bak -, dus ik moest een paar bakstenen op de vloer leggen, anders gaat het ding ongetwijfeld samen met de schommelbank de lucht in bij de volgende storm. 

Waarom, als je tegenwoordig online iets aanschaft, en dat gebeurt nogal eens in coronatijd, word je meegenomen in elke stap van het verzendproces? Uw kist wordt nu ingepakt. Uw kist is nu aangekomen op het distributiecentrum. Uw kist is nu afgegeven aan post punt nl. Achteraf moet ik deze ellende ook nog eens beoordelen. Mevrouw van S, hoe was de communicatie met de kist? 

Ik wil dit allemaal niet! Ik wil afwachten tot de kist er is en als dit te lang duurt er een klaagmailtje aan wijden. Waar blijft mijn kist?!

Ik zal de kist ook nog eens zelf in elkaar moeten zetten. Met een krom vertaalde uitleg en een zakje onbestemde schroeven van verschillende formaten. Vloekend, met pijn in mijn onderrug van het bukken en een leesbril die óp te veel laat zien en áf te weinig en ook nog eens beslaat van het zweet op mijn voorhoofd. Ik had hier vroeger een dochter voor. Zo eentje met ruimtelijk inzicht en scherpe ogen en een soepele rug. Maar ze is verhuisd. En gaan werken. Ze heeft vrienden. En doet drankjes op een terras. Waarom? Waarom blijven mijn kinderen niet allemaal bij me wonen? Zoals bij de Chinezen? Voor de gezelligheid? En voor de kist?