Dag 161. Het bureau

Sinds mijn dochter een verdieping lager woont, heeft ze geen bureau meer. Dat is op zolder achtergebleven. Een kolossaal industrieel bakbeest van ijzer, dat geen mens voor de aardigheid in zijn kamer wil. Ik heb er een mooie studiehoek van gemaakt, afgeschermd met stellingkasten vol boeken. Niet allemaal boeken vol rechtsgeleerdheid, die kwamen vanmiddag pas binnen, maar een bonte collectie van - en ik doe een greep - Portugees op reis, het kookboek van Vos en Haas, Bloedstollende verhalen uit de Bayous en een hele rij ordners met belastingdocumenten, want die moet je 5 jaar bewaren, zei mijn ex de jurist, en ze staan er pas 10 jaar.  

'Zullen we naar IKEA', zei S.
'Aan Mijn Hoela', zei ik.
'Waarom niet, ik heb een bureau nodig.' 

<Slinks ingelaste pauze>
'Anders kan ik niet studeren.'
Aha, maar daar trapten we dit keer niet in. Ik zat vroeger in Amsterdam West in een pijpenla van een kamertje (dat ik ook nog eens met een klein stinkbroertje moest delen) op mijn bed te leren. De boeken bewaarde ik op een plank, onder mijn David Cassidy posters, naast mijn plastic pick-upje. Niks bureau. Later kreeg ik een afdankertje, een groen bureau, vol met stickerresten en dat heb ik zeker tot mijn 22e gehad, jawel. Sjee, misschien had ik ook wel Gymnásium gedaan als ik een mooi, wit hipsterbureau had gehad!

'Ik heb geen geld', riep ik uit. 'En in IKEA raak je al je geld kwijt!' 
<gedecideerd ingelaste pauze>
'En je krijgt corona op de koop toe.' (want het mormel bleef me aankijken).

Die middag reden we naar de nieuwe villawijk in ons leuke dorpje L. Een aardige meneer had een bureautje te koop. Van IKEA. Het kostte me toch nog 50 ballen, maar ik hoefde het tenminste niet zelf in elkaar te zetten.