Dag 166. De NS

Ik word wakker van vroeg gescharrel in de badkamer. Dat is lang geleden.
'Ben je zenuwachtig', vraag ik. 

'Nee, waarom?' 

'Nou ja, toch spannend.' 

Maar dat vindt zij niet. Of ze zegt het niet. De tas zit vol. Telefoon, tampons, prikset, medicijnen, noodsnoep en 2 mondkapjes, de zwarte natuurlijk, want die zijn nog een soort van cool. 

'Pen?' 

'Waarom?' 

'Nou, om iets op te schrijven?' 

Verachtelijke blik. 

'Ik heb mijn telefoon toch bij me.' 

'Niet met de metro hoor, de tram is leuker', roep ik haar na als ze de deur achter zich dicht trekt. En veiliger, denk ik.

Om half 10 krijg ik een appje. 'Ik zit in de trein', zegt ze blij, gekke foto erbij. Vijftien minuten later meldt ze dat de trein stuk is, ze moet via Utrecht. Die trein rijdt voor haar neus weg en pas weer een kwartier later rijdt ze naar Amsterdam. 'Ik ga het niet redden', zegt ze sip. 'En ik ging zo vroeg weg.' Ze haalt hoorbaar adem. 'Maar ik ga het toch proberen en bovendien heb ik een lunch afspraak met pap.'

Een half uur later belt ze weer. Haar stem klinkt anders, ik hoor het direct. 

'Ik ben nu pas op het centraal', zegt ze.
'Dat haal je niet meer, nee, maar dat is niet erg, je mag er nog jaren naartoe.'
'En pap reageert niet'. Nu huilt ze.
'Niet appen maar bellen', zeg ik. 'En anders kom je naar huis, haal ik je van het station.'

Hierna hoor ik een tijdje niks. Ik bel zelf. 

'En', vraag ik. 

'Ja, pap komt me halen, maar hij is boos', huilt ze.
'Waaro...?'
'Geen idee.'
'Geërgerd waarschijnlijk, niet boo...'
'Ik hang nu op'.

Dit is nu zo'n punt waarop je als moeder moet loslaten. Tegenslag, spanning, huilen, de grote stad, teleurstelling, die eeuwige kut-NS, een gestreste vader, en 18 jaar. Het hoort erbij, al had ik een vader die in mijn hele leven welgeteld 2x kwaad op me is geworden en in wie ik een rotsvast vertrouwen had.
Loslaten, loslaten. Opgroeien en harder worden. Zodat je later geen blog nodig hebt om je frustraties te verwerken.
Grow a pair, meid, doe het voor mama.