Dag 167. Zaai

Mijn studiebegeleider belt. Ze is onder de indruk van de eerste 2 modules, zegt ze, maar misschien toch goed om iets minder mijn eigen visie te laten horen. 'Story of my life', zucht ik. 

Ik kan heel irritant zijn. Dan is er weer iemand boos op me. Waarom nu weer, vraag ik me dan af. 'Schijt aan hebben, mam', zegt mijn oudste dochter. 'Grow a pair.' Ze heeft een punt. Want ik ben behalve vervelend ook heel loyaal en zorgzaam en als je de moed niet hebt om in mijn gezicht te zeggen dat je me zat bent en liever roddels en achterklap verspreidt, waarom zou ik mijn kostbare tijd dan nog aan jou verspillen?

En dan nog iets, wat vált er over mij nou helemaal te roddelen? Mijn leven bestaat uit werk, studie en thuis allenig vegeteren. Ik ben beslist de saaiste persoon op aard. (Dat is natuurlijk niet waar, er zijn oneindig veel mensen saaier dan ik, zo saai dat ik het gapen niet kan onderdrukken en mijn ogen als vanzelf afdwalen omdat mijn oren allang ergens anders zijn. Van die saaieriken die teveel ruimte innemen en waarvan je je moet afvragen of je die wel bij je final six wil op je coronaparty.)

Het lijkt wel of vrouwen geen uitgesproken mening mogen hebben. Dan ben je arrogant, een schreeuwlelijk of een aandachtshoer. En het ergste is dat ik daar net zo schuldig aan ben. Ik lig onder de tafel bij de grove herenhumor van een Ricky Gervais of Jim Jefferies, maar erger me ziek aan schreeuwers als Amy Schumer. Maarten van Rossem amuseert me, maar aan Stella - Einsteinbarbie - Bergsma heb ik een zusje dood. Een kwalijke zaak. Dus voor straf schik ik mij nu in mijn lot als vergeten en verguisde saaierik en zal niet langer schreeuwen en hoereren.

* Elke overeenkomst met bestaande personen, gebeurtenissen, plaatsen of entiteiten berust op louter toeval.