Dag 174. Bij stem

Mijn oudste dochter zingt. Als een echte Mea van Jan. Haar mooie geluid kwam aan het licht in groep 8, toen ze de sterren van de hemel zong in de eindejaarsmusical. Haarzuiver. Kom daar maar eens om op de televee. Hoe vaak ik hier niet op de bank zit, schreeuwend naar de beeldbuis: 'En het is vals, VÁLS, hoort niemand dat dan, Jézus!' Maar goed, wat kun je verwachten van juryleden die grappig, knap en knuffelig (of gewoon bekend) zijn, maar geen zak van zang afweten? Juist.

Maar M had andere interesses. Voetballen. Boksen. Drinken. Roken. Tot zij en haar vrienden door corona gedwongen ineens hun eigen muzieksessies gingen houden. Huisvlijt, zeg maar. Met M als zangeres. Af en toe stuurde ze me een opname. Prachtig, kweelde ik dan en meende het ook.
Tijdens zo'n sessie stak plotseling een onbekende mevrouw haar hoofd door het open raam van de kamer van hun samenzijn. Het was op de begane grond, mocht u vreemde visioenen krijgen. Ze verontschuldigde zich netjes en vroeg toen om M's nummer. Ze had connecties, zei ze.

Je kinderen hechten pas waarde aan je woorden als een ander ze bevestigt. Ik mompelde nog snel iets over lessen, want tenslotte gaat niets zomaar, Hazes en Pavarotti misschien uitgezonderd, en wil je echt iets bereiken dan moet je lessen volgen in stemgebruik, ademsteun, je trucjes en imitaties afleren, je eigen geluid ontde ... Ze luisterde allang niet meer, maar ging haar beste opname sturen naar de aardige mevrouw.

Ik zie haar wel als zangeres van een leuke soul- of R&B band. Maar het is niet dat ik mijn kinderen graag op een podium zie omdat ik het zelf niet heb waargemaakt, zoals mijn vader. Ik wil dat ze blij is en gedreven. Dat ze een doel heeft in haar leven. Want daar draait het om. Vind je niche. Of dat nu het kruisteekborduren is van de Veldwijkkerk in Ermelo of het liedje Stay van Rihanna zingen voor een volle postcorona zaal. Zoek je klein geluk.