Dag 178. Salsa

Ik merk dat ik maar moeilijk opstart, deze maandag. Pijn in mijn nek, in mijn hoofd en een stramme heup. Het kan een gevolg zijn van de schrikreactie van het ongeluk, maar het kan ook plaatsvervangende fantoompijn zijn, want ik ga gebukt onder een flink schuldgevoel. Die stramme heup komt trouwens door mijn Zumbapoging van alweer 2 maanden geleden, ik kan kennelijk niet meer ongestraft vanuit een horizontale luiaardstand in die van een Colombiaanse 30-jarige paaldanseres springen. Echt flauw, want nog niet zo lang geleden ging dat moeiteloos, om precies te zijn op 16 juli 2008. 

Het was daags na het 2e huwelijk met dezelfde knakker, mijn grote liefde, die ja. We gaven een feestje voor intimi, wat meestal een synoniem is voor: meer vrienden hebben we niet. Ik had een rode Marilyn jurk aan met witte stipjes en danste de sterren van de hemel. Salsa, merengue, mambo, cumbia, soca, zouk, of iets wat daar toch zeker op leek. Grotendeels in mijn dronken uppie (daar is de drank weer) of met mijn dronken nicht, want blanke mannen van boven de 40 krijg je de vloer niet meer op, de niet-zo-blanke mannen hadden hun vrouw bij zich en mijn eigen vent was niet verliefd genoeg meer en stond te roken in de tuin. Ik was nog in my forties en woog in my sixties. Nu ben ik in my sixties en over mijn gewicht zwijg ik discreet. Mijn vorige amant meende het te weten. Hij gokte. Hij gokte verkeerd en dit jaar kreeg hij corona. En karma. Want zo gaat dat.