Dag 179. Jazzzz

De bladeren van mijn Catalpaboompjes doen hun best om stand te houden in de aanwakkerende wind, maar ik zie het bruin van verval erdoorheen schemeren. Het is een asgrauwe dag, zelfs mijn buurjongen neemt zijn wiet mee naar binnen en ik voel me met de minuut chagrijniger in mijn corona-isolement. 

In mijn koptelefoon klinkt Azalea van Louis en Duke. Een vriend zei onlangs dat hij jazz eigenlijk de enige echte muziekvorm vond. Ik heb dat met klassiek, maar als NPO4 alleen Bach biedt en ClassicFM elevator muzak, dan switch ik naar jazz. Ik hou van oude jazz, Billy Holiday, the Inkspots, de jaren 30/40. Van de jazz erna word ik altijd een beetje kriegel. Ik vind het knap, muzikaal, swingend, maar het gaat maar door en na een kwartier moet ik overeind springen en nijdig Bíbábélóebááá roepen, anders word ik gek. Als ik nu, in dit hedendaagse tijdperk, jong was geweest, dan was het feit dat ik hierdoor overprikkeld raak, voldoende geweest voor een diagnose of drie. Maar ik hou gewoon van rust, van stilte. En áls ik muziek draai, dan moet het hard en vol binnenkomen, ik heb een bloedhekel aan ruis.

Bent u gauw overprikkeld, kunt u niet tegen ruis, bent u het liefst alleen met uzelf, heeft u een hekel aan de stad, aan volle supermarkten, fileparkeren, voetbalkantines en Te land, ter Zee en in de Lucht, dan hep u vast autisme of anders toch zeker ADHD of een Reactieve Depressie. Of zoals Tygo Gernandt laatst zei toen hij in zijn docu over psychiatrie door de DSM5 bladerde: 'verdomd, ik heb het allemaal!' Ik zeg niet dat autisme niet bestaat. Het bestaat. Maar ik zeg ook dat het beter is als we a. het diagnosticeren aan echte psychiaters overlaten, b. de DSM als hulpmiddel en niet als Bijbel zien en c. de mens voor de diagnose zetten.

Een jaar of wat geleden kreeg ik de diagnose Dysthyme depressie. En waarom? Omdat ik net gescheiden was en de zorgen zich op allerlei manieren opstapelden. Intimidatie, agressie en een dreigend faillissement. Doe daar een bakje vermoeidheid bij vanwege mijn drie banen en een ziek kind, et voilá, zelfs een beroepspositivo als Churandy Martina zou in een dipje raken door zoveel ellende.

Misschien moeten we het eens omdraaien: neem zo'n overcompenserend balletje dat altijd voorop staat en het hardst schreeuwt van allemaal en woorden roept als Beleid! Prognose! Bezuinigingsslag! Moeten we daar niet iets mee? Ik vind dat wel een stoornis eigenlijk, en zie kansen liggen voor een cognitief therapietje: hoe leer ik mijn smoel te houden. Of anders gewoon een zwijgpilletje erin?

* Dit onderzoek heeft geen enkele wetenschappelijke grondslag, is ontstaan uit ergernis en verergerd door gebrek aan medicijnen.