Dag 180. Het teken

'Ik ga even tanken', riep ik naar boven. Gerommel, geschuif van stoel. 'Ik ga mee', riep S. Het was 8 uur s avonds, de zon was al onder, maar ik moest er even uit. Ik had de hele dag in mijn draaistoel gezeten en ik wist zeker dat mijn kont aan het slijten was, maar niet op een goede manier. 'Ik wil chocola', zei S. 

Na het tanken reden we een stukje rond. Door de Steeg, over de Dorpsweg. En daar gebeurde het. Schuin voor ons fietste een oude dame. Verkeersveilige jas, stevige fiets, kortgeknipte grijze krullen. Ineens zagen we in het licht van de koplampen iets door de lucht suizen en voor ons op het wegdek ploffen. Tegelijkertijd kwam de vrouw abrupt tot stilstand. Ik minderde vaart, voorzichtig, en stopte. 'Het is een eend', zei ik. Het was akelig om te zien. De eend, een vrouwtje, probeerde op te staan, maar wankelde en viel neer. Met een laatste krachtpoging sleepte ze zich 10 cm verder, toen bleef ze liggen. Achter me probeerde ongeduldig verkeer langs me te rijden.

'Dood', zei ik tegen S, niet omdat ik er zo zeker van was, maar om haar te kalmeren. De eend lag met haar hoofd in een knak naar achteren en bewoog niet meer. Ik trok op, reed er voorzichtig omheen en stopte naast de vrouw die nog steeds als bevroren langs de weg stond. Het verband tussen haar en de eend was me niet duidelijk. 'Mevrouw', zei ik. Ze wreef over haar voorhoofd, haar gezicht was rood en het leek alsof ze had gehuild. 'Hij vloog zo tegen mijn voorhoofd', zei ze. 'Met een klap.'

We bleven nog even bij haar, maar alles was goed, zei ze. Ze kon heus weer fietsen. Ik twijfelde, keek nog even achterom naar de eend, maar die was echt morsdood. Goed dan.
'Het lijkt wel een teken', zei S toen we verder reden.
'Ja, ik ga nu naar huis', zei ik.
'Beter.'