Dag 184. De haan

Ik ben net klaar met strijken als S binnenkomt. Ze heeft geen make-up op, draagt haar bril, en als ze geen bloesje zou dragen met een decolleté tot haar navel, zou ze er zeker intellectueel uit zien. 'Moet je horen', begint ze. 'Het strafrecht houdt zich bezig met morele en immorele gedragingen van het menselijk individu. Maar in de middeleeuwen werden ook dieren berecht en gestraft. In 1423 werd een haan tot de verbrandingsdood veroordeeld vanwege het leggen van een ei, omdat dit in strijd was met de natuurlijke wetten. Zielig, hè!' En weg is ze weer. Een jaar geleden had ik mijn schouders opgehaald. Rare jongens, die middeleeuwers, zou ik hebben gedacht, maar nu verbaast niets me meer. Sterker nog, ik zie het zo weer gebeuren. Trump die met zijn vuist op tafel slaat en schreeuwt: 'We can do this, we can beat these animals, it's all Biden's fault!, he let the roosters in!', volledig voorbijgaand aan het wetenschappelijke feit dat hanen geen eieren kunnen leggen.

Even later schiet me iets te binnen over die haan in de middeleeuwen. In die tijd werden bestaande, alledaagse dieren in één adem genoemd met mythische wezens als de griffioen, de feniks en de draak, alsof er geen onderscheid was. Een van de meest gevreesde dieren was de basilisk, megagiftig en met een dodelijke adem. Ik moest dit weer even opzoeken natuurlijk, maar zo'n basilisk werd geboren uit het ei van een haan. Het vonnis dat de arme haan in mijn dochters verhaal kreeg, had daarom wellicht een diepere achtergrond. Angst! En angst regeert, dat verandert niet, of het nu een basilisk of COVID-19 betreft en of het nu 1423 is of 2020.