Dag 185. Grapperhausje

We hadden elkaar lang niet gezien dus toen we eindelijk met zijn tweeën weer achter de oude vertrouwde fles zaten, moest er een selfie worden gemaakt. Tenslotte moet je alles in je leven wat maar enigszins de moeite waard is vastleggen, zo jong zijn we nog net en zo vaak komt dit niet voor. Normaal gesproken, als we in kennelijke staat zijn, grijpen we elkaar lallend beet en ontstaat er vanzelf een achterlijke foto die altijd net wat teveel informatie geeft van onderdelen die we liever voor onszelf houden. Niet dit keer. 

'Hoe', vroegen we ons af. We zaten de hele middag al braaf tegenover elkaar, in de tuin, met voldoende ruimte ertussenin. Mijn nicht produceerde af en toe een kwalijke hoest, maar ik ken haar de laatste jaren niet anders dan met een stevige astmatische bronchitis, dus het verontrustte me niet. Op tafel stond naast de fles Sauvignon een fles ontsmettingsmiddel en na elke keer hoesten werden de handen van mijn nicht kloek gereinigd met alcohol. 'We doen het met de timer', zei ze. Het duurde even voordat de telefoon in de juiste positie stond, maar in de rug gestut door de ventilator en onder de billen met mijn allerdikste boek, moest het lukken. Tien, negen, acht, zeven.... we bogen voorzichtig naar elkaar toe ... zes, vijf, vier ...  we trokken de lippen in een schijnbaar nonchalante lach ... drie, twee ... ik trok met mijn oog, nicht keek scheel ... één ... en klik. De zoveelste idiote foto was geboren.

Vier pogingen en dus veertig seconden later hadden we een facebookwaardige foto. 'Da's 40 centimeter', postte mijn broer even later onder de foto. 'F*ck', zei nicht toen ook een van haar RIVM collega's een bedachtzaam wenkbrauwtje optrok. 'Ons eigen Grapperhausje', zei ik.

Vandaag voelde ik een beetje pijn achter in mijn keel. Hopelijk hypochondrie, daar heb ik vaker last van.