Dag 194. Sheep Skin

Mijn oudste dochter appt. 'Ben je thuis?' Al 7 maanden, denk ik, veel andere opties zijn er niet en zoals het er nu naar uitziet wordt het eerst weer erger voor het beter wordt, al is de landelijke vlog-, rap- en levenslied elite het daar niet altijd mee eens. 'Ik was bij de tandarts, ik had 2 gaatjes, kun je dat geloven?!', zucht ze als ze naast me op de bank ploft. Ooit brak mijn dochter als peuter haar voortand omdat de vloer in de Boni nat was. Tegenwoordig zou zo'n supermarkt een claim aan de broek krijgen, maar in de nineties deden we zulke Amerikaanse dingen nog niet. Je viel, en dat was pech. Sindsdien heeft ze nooit meer iets aan haar gebit gehad. De tandarts praatte ons nog even een beugel aan, van t ergste soort, zo'n buitenboordgeval, maar het monsterlijke ding deed pijn en ze kreeg er als astmapatiënt nauwelijks lucht door. Goedbeschouwd was er ook niks mis met die tandjes van haar, al was dat de lekenvisie, en zo'n standaard kaarsrecht Gooisch gebit vonden we eigenlijk een beetje eng. Beugel weg. Tweeduizend euro weg. Kind blij. 

Het is mijn vrije dag. De dag waarop ik hoor te studeren. In den beginne deed ik dat braaf. Ik startte om 9 uur, net als op werkdagen, maar al gauw verslonsde dit en bleef ik lekker tot 11 uur liggen. Discipline en ik, geen match made in heaven. Ik ben dan ook blij met de onverwachte gezelligheid. Drie uur later is alles besproken. Tanden, werk, corona, maar ook ons liefdesleven en de plannen om nu echt te gaan sporten, daar zijn we gauw mee klaar. Daarna gaan we foto's kijken en haar vader uitlachen. 'Oh mijn God, hoe hij eruit ziet hier!', roept ze terwijl ze naar een foto kijkt waarop haar vader gehuld gaat in een bontjas van Shaft-achtige allure. 'Ja, dat was zijn pooierjas, die kreeg hij van zijn moeder. Hij vond 'm geweldig.' 'Hij heeft m nog', zegt ze, en maakt er een foto van. Ik denk aan alle dingen die ik niet goed had gevonden. Te ordi, te volks, te rechts, te strak, te burgerlijk. En ik was zelf ook niet bepaald uit een Vogue gestapt. 

'Ik heb er achteraf wel spijt van dat ik hem die jas niet gewoon liet dragen', zeg ik. 'Hij was er zo gelukkig mee.' Maar ze heeft al verder gebladerd en giert het uit om zijn witte sokken in loafers.