Gisteravond was ik een beetje aan het googelen. Lenny Henry is maar een jaar ouder dan ik, zou hij al een nieuwe vrouw hebben, dacht ik even. Aim high, in die trant. Hij was bijna 30 jaar samen met Dawn French, waarmee ik toch zekere overeenkomsten heb. Maar dan lees ik dat hun huwelijk kapot ging door zijn affaire met een blonde, dunne vrouw. SHAME, Lenny. Niet vanwege het vreemdgaan, maar vanwege het dun zijn van de sloerie! Nou geloof ik niet dat een goed huwelijk kapot gaat door een fling met een blip, zoals Dawn haar sindsdien noemde. Dan is er echt wel meer aan de hand. Ik geloof trouwens ook niet dat in een goed huwelijk geen affaires kunnen voorkomen. Niets menselijks is ons vreemd en wie houdt er in een periode van 30 jaar een brandschoon blazoen? Ik weet trouwens niet wat dat is, zo'n blazoen. Ik denk iets middeleeuws, dat zoeken we op.
*isevenweg
Zie, het is een wapenschild. Dat je mooi glanzend gepoetst moet houden, anders ben je geen eervolle ridder.
Ach, misschien leven we gewoon te lang en is het helemaal niet mogelijk om zolang bij elkaar te blijven, zeker niet als je al op je 18e begint. Aan de andere kant is het leuk om als je 88 bent mummelend achter de geraniums te zitten en herinneringen te delen over vroeger, samen te kunnen praten over de kinderen, je zorgen en vreugd delen. Dat je aan een half woord genoeg hebt en een beetje liefdevol op elkaar moppert, zo de hele dag door. Dat heb ik altijd gewild en dat zit er niet meer in, nooit meer, want zo'n nieuwe man, je denkt dat je 'm kent en dan ineens is hij Jekyll (of was het nou Hyde?). En ach, wat heb je feitelijk met elkaar, behalve de hoop je leven overnieuw te kunnen doen.
Over Lenny lees ik dat hij eigenlijk Lenworth heet, inmiddels eng mager is geworden en aan yoga doet. Zijn nieuwe vriendin is een dunnere, saaiere versie van Dawn. Ach, ach, Leusden of Londen, het is overal hetzelfde liedje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten