Dag 198. De klappende tafel

Thuis leerde ik dat je als gezin samen eet, aan tafel, niet voor de tv. Alleen mijn jongste broer kreeg ontheffing op zondagavond als we laat aten en het voetbal al begon. Ik kom uit een warm, rommelig en druk gezin met een gastvrije, lieve moeder en een mentaal afwezige vader die zich nergens wat van aantrok als we maar niet aan zijn jenever zaten. De geluiden van mijn jeugd bestaan uit het pianospel van mijn vader, de begintune van Studio Sport, de kreten van de Riskspelers aan de grote tafel, het gegooi met pannen in de keuken en de oplaaiende discussies tijdens de vele borreluren. Mijn broer zal hier 'vergeet de klappende tafel niet' aan toevoegen. Dat zit zo. Er is een geluidsopname uit die tijd, ik weet niet eens meer wat er op staat, maar op de achtergrond hoor je mijn moeder onze tafel uitklappen omdat we zoals gewoonlijk een groot gezelschap hadden, iedereen kwam graag bij ons. Dat geluid staat inmiddels synoniem voor onze jeugd: de klappende tafel. 

Ik wilde dit ook, zo'n gezin waar alles kon en mocht en iedereen wilde zijn en mee-eten. Dat liep anders. Ik had een man die uit een heel ander gezin kwam, kinderen moest je zien, niet horen. Niemand at bij ons, ondanks mijn enorme pannen pasta. Na de scheiding probeerde ik mijn plan alsnog op te pakken, maar de stempel was gezet. Ik heb in mijn hoofd nog steeds dat ultieme geluksbeeld: een grote tafel, met mijn hele gezin, hun partners, hun baby's, een aangewaaide vriend of vriendin, en een hond die eromheen scharrelt, in de hoop dat er wat valt of stiekem wordt gegeven. Dit alles liefst in Zuid-Frankrijk. 

Nadat mijn moeder was gestorven, was mijn vader erop gespitst om in ieder geval op zijn verjaardag met elkaar te eten. Zijn kinderen, zijn zusjes, zijn kleinkinderen, de aanhang. Ook weer warme dagen, met chaos, discussie en veel lawaai. Er was altijd wel een broer die zong, ik droeg iets voor, en mijn papa zat ertussenin, glimmend en glunderend en een beetje rood door de drank. 

Nu eet ik alleen met S. We zitten ieder op ons eigen plekje op de bank, bord op schoot, en kijken Friends. Mijn zoon houdt niet van gezamenlijk eten, mijn dochter heeft onregelmatige diensten en op het menu staat Corona, elke dag weer en zeker nog een jaar, zo niet langer.