Dag 202. Thee met een taartje

De viooljuf is een flamboyante dame. Ze is maar een paar jaar jonger dan ik, maar ze lijkt geen dag ouder dan 48. Ze is slank, met dik lang haar, doet aan yoga, en lijkt altijd vrolijk te zijn. Het Engelse woord 'radiant' schiet me te binnen, zo noemde mijn ex mij toen hij me nog maar net kende en niet wist hoe chagrijnig ik kon zijn. S is weg van haar. Ze vertelt anekdotes alsof ze elkaars gelijken zijn, alsof ze een collegavioliste is uit Parijs, ik noem maar iets. Ze heeft 1600 vrienden op Facebook, kent musici van de hele wereld, en rijdt een BMW cabrio. Ze heeft ook nog jonge kinderen, net als ik, is ook gescheiden, maar heeft natuurlijk allang weer een leuke CEO opgeduikeld met wie zij en de kinders fijne reisjes maken naar Italië. Mag ik jouw leven, denk ik onwillekeurig als ik stiekem naar haar Facebookwereld loer, maar dat mag je nooit denken, want zo iemand kan morgen ziek worden en bovendien wil je toch echt alleen je eigen kinderen om je heen. 

Toch vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan. Niks, zou ik als hulpverlener zeggen. Je hebt niks verkeerd gedaan, het is gewoon zo gelopen. Maar daar geloof ik niet in. Je maakt keuzes. Verkeerde keuzes. Je gaat links, als iedereen rechts gaat. Je had rechts moeten gaan, denk je later, als je weet wat je mist en links echt de allerstomste keuze bleek. Ik heb het nu niet over relaties. Niet alleen over relaties tenminste. Studiekeuzes, werkkeuzes, hypotheekkeuzes, voedselkeuzes, wat een zooitje heb ik er soms van gemaakt. Vroeger. Want tegenwoordig ben ik door dat alles zo'n controlfreak geworden, dat ik niets meer doe uit angst om de verkeerde keuzes te maken. Ik werk, studeer, sta elke dag om dezelfde tijd op en alles wat ik bezit is van mij. Mijn huis, mijn werk, mijn geld, mijn oude auto, mijn grasmaaier, mijn tv en vaatwasser, niemand kan me dat afnemen. Alleen mijn enorme betonboor, die heb ik gejat van mijn ex, want hij deed er toch nooit wat mee. En de elektrische heggenschaar, die behoort eigenlijk toe aan mijn dochters ex, maar daar plannen we nog altijd een remake van Friday the 13th mee. 

'Maar je wil toch ook wel een beetje léven', riep mijn dochter vanochtend, 'herinneringen máken!' Ik vertel haar maar niet dat ik het nodige leven in mijn leven heb gekend en nu best content ben met mijn brave routine, maar ergens heeft ze wel een punt. Het leven moet je leven, cliché of niet. Dus heb ik een lijstje gemaakt van dingen die ik ga doen als dit hele coronagekloot voorbij is. Ik ga eindelijk weer eens naar de Hortus in Amsterdam - want ja, zulke dingen vind ik nou eenmaal leuk -, ik wil een rondleiding door de Amsterdamse synagoge, en ik wil zo'n stedentrip waar ze op Tinder zo van gecharmeerd zijn, naar Wenen! Ik wil gekke bandjes zien, naar een jazz-café, Disneyfilms zien, robben spotten op Ameland. En ik ga weer daten! Of juist nooit meer. Dat ik dan platte schoenen ga dragen en op dinsdagmorgens in een Brasserie een taartje eet met een kopje Earl Grey en een cryptogram ernaast. 

Wel jammer dat ik zojuist de factuur kreeg voor die vioollessen. Achthonderd euro, voor de eerste termijn, da's niet mis.

Wat kost een kaartje Hortus eigenlijk?