Gisteravond las ik in een tijdschrift het verschrikkelijke verhaal van een moeder die vlak voor haar huis met haar 14 dagen oude baby in haar armen struikelde over een stoepsteen en haar baby in een reflex losliet. Het kindje overleed later in het ziekenhuis. Ze sprak over het verdriet, maar vooral ook over het enorme schuldgevoel waarmee ze verder moest.
In het jaar 2002 gingen mijn man en ik een stukje fietsen met de kinderen. Een stukje fietsen, als familieuitje, dat zag ik andere gezinnen altijd doen en het leek me een van de hoogst haalbare momenten van geluk. Aldus geschiedde. Ik had baby S in een kinderzitje voorop. Voor mij fietste mijn zoon, en daarvoor mijn oudste dochter en haar vader. Maar zoals bij alles wat wij in die dagen ondernamen, was ook dit geen moment van geluk. Er was frictie, spanning, er vielen woorden. Bij een kruispunt ging het mis. Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar mijn zoontje stapte heel abrupt op zijn rem waardoor ik geen kant meer uitkon. Ik besefte dat ik onderuit zou gaan en in slowmotion, want op zulke momenten lijkt alles zich vertraagd af te spelen, legde ik mijn beide handen om het hoofd van mijn baby. Ik kon daardoor mijn eigen val niet breken, kletterde zijwaarts op het fietspad en verbrijzelde een stuk van mijn knieschijf, die direct opzwol als een meloen. Die gekke details die je je achteraf herinnert, alsof je er zelf niet aan deelnam, als een buitenstaander die kijkt naar een geëscaleerd familietafereel. De huilende baby. De vader die schreeuwt tegen de zoon. Het gat in de dure designersbroek.
Maakt mijn snelle reflex om mijn kind te beschermen mij een betere moeder? Nee, natuurlijk niet. Dit had heel anders kunnen aflopen. Je leven kan in een fractie van een seconde voorgoed veranderen.
Het frituurvet, de kortsluiting, de storm, het zebrapad, allemaal momenten die ik ook meemaakte en die allemaal net goed afliepen. Maar ook die email, dat bonnetje, dat ene woord, die laatste klap, waardoor je leven een andere wending neemt.
De moeder in het verhaal kreeg nog 2 kinderen, bleef wonen in hetzelfde huis, met dezelfde man, en genas na jaren therapie van haar wonden. Voor zover dat ooit helemaal kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten