Soms snor ik even door Marktplaats of online boekwinkeltjes in de hoop een boekje van de Franse schrijfster Sidonie Colette (1873-1954) te vinden dat ik nog niet heb. Colette Dowling?, vraagt Google, want het is ook een voornaam en dat zorgt voor verwarring. Er is van mijn Colette in Nederland maar weinig uitgegeven, dus ik moet haar lezen in het Frans of in het Engels. Frans kost me (veel) meer moeite dus lees ik l'Entrave nu als The Captive, wat natuurlijk best een rare omweg is. Ik begrijp niet hoe het komt dat er zo weinig van haar in het Nederlands is vertaald. Ze is een van Frankrijks beroemdste schrijvers. En als je de bedragen ziet op de tweedehands markt, de prijs van een klein boekje ligt al gauw rond de 30 euro met zelfs een uitschieter naar 90, dan is er nog steeds veel animo voor haar boeken. Het zal wel iets met dure rechten te maken hebben, want zo gaan die dingen, is mij verteld.
In mijn jeugd waren de ogen sowieso veel meer op Frankrijk gericht en niet op de big US of A. Als kind keek ik naar Franse series als Thierry La Fronde (dat we hem toen zo knap vonden, onbegrijpelijk), Belle et Sébastien en Angelique (marquise des anges), en luisterde naar Les Poppys, Mireille Mathieu en later naar Julien Clerc. Ik kreeg zelfs Franse les in de 5e en 6e klas van de lagere school (lees: groep 7 en 8 van de basisschool), al was dat niet verplicht en kwam die vrijwilligheid vooral uit de koker van mijn vader. Mijn vader was ook degene die me in een Franse winkel naar voren duwde en zei: 'bestel maar'. Enfin (lees: afijn), het heeft me een levenslange liefde voor Frankrijk nagelaten, waar ik niet rouwig om ben omdat het land nog steeds zoveel moois biedt.
Ik ga heel veel boeken lezen, nam ik me in de 1e lockdown voor. Maar de hoeveelheid vrije tijd viel tegen en de hoeveelheid fijne boeken ook. Dat laatste is ouderdom. Er is genoeg te lezen, maar de meeste boeken boeien me gewoon niet en lezen voor de status heb ik reeds lang achter me gelaten. Herlezen, adviseert een vriend. Trek je terug in een cocon van wat je bewezen fijn vindt. Maar hoe vaak kun je boeken herlezen?
Gedurende mijn zoektocht naar boeken van Colette verandert mijn woordvoorspeller Sidonie telkens in Sodomie en doet Big Brother enorm zijn best om mijn interesses te peilen, dus krijg ik ook "Best lesbian romances 2010" voorgesteld. Kijk, dát weten ze dan weer wel.
N.B. Het boekje "Album Colette" op de foto is een iconografie, boordevol brieven, pamfletten, posters, ansichtkaarten en heel veel foto's uit het leven van Colette. Een uniek boekje, dat ik 35 jaar geleden van mijn vader kreeg. Zomaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten