Dag 230. Het laatste oordeel

Doe maar gewoon..., een typische Nederlandse uitspraak. De docu over Harry Mulisch heeft flink wat losgemaakt onder lezend Nederland. Arrogante eikel, is zo ongeveer het gemiddelde oordeel. Waarom moeten we hier in Nederland toch altijd de persoon zijn kunst binnenslepen? Waarom niet gewoon erkennen dat Tom Cruise een goed acteur is, zonder zijn Scientology en persoonlijke gekte erbij te slepen? Waarom niet fijn luisteren naar Michael Jackson zonder aan zijn grijpgrage handjes te denken? Mag je nu wel of niet naar herhalingen van the Cosby Show kijken?

Harry Mulisch was zeker niet een van mijn favoriete auteurs. Ik heb zijn Ontdekking van de Hemel niet eens uitgelezen, ook al riep iedereen dat het briljant was en geniaal en een meesterwerk, maar dat is een kwestie van smaak of domheid mijnerzijds. Hij was vast goed, kunnen we het daarover hebben, waarom er steeds bij slepen hoe vervelend hij was? De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat het vooral vrouwen zijn die dit roepen. Arrogant. Kwast. Verwaand. Hork. Ik las zelfs aartslelijk. Nu voegt zo'n docu daar natuurlijk wel iets aan toe. Het ging niet over zijn schrijfkunst, maar over de man achter de boeken, met vrienden, dochters en partner aan het woord. Misschien vond ik het daarom zo onmogelijk saai en luisterde ik maar met één oor (het andere is doof). Er bleef me slechts één anekdote bij, de sterfscène, want zo kun je het wel noemen. Hij lag erbij alsof hij bewust wilde meemaken hoe het was om te sterven, glimlachend, zonder sedatie. Want dat hij dood kon gaan, moest eerst nog maar bewezen worden, had hij immers ooit gezegd. Het laatste oordeel van de grote Mulisch. Daar moest ik even over nadenken.

Als je fan bent, wil je alles weten van je idool, dat begrijp ik. Daarom kocht ik de biografie over Wolkers van Onno Blom en huurde ik de film Colette op Pathé thuis. Maar of hij of zij een lul slash trut was mag geen argument zijn voor zijn/haar grootsheid.