Als er iets gaande is in de wereld die Facebook heet, reuring zogezegd, krijg ik het eerst te horen via appjes. Of ik zus en zo al heb gelezen. Want mijn blogjes kunnen aanleiding zijn voor instemming, een lach hier en daar of een gevoel van herkenning, maar natuurlijk ook voor irritatie. Logisch, want ik hak soms flink met de spreekwoordelijke bijl. Gechargeerd heet dat of kort door de bocht of gewoon lekker belachelijk en overdreven dus. En ja, soms ben ik oprecht bedroefd of maak ik me echt kwaad.
Er zijn bloggers die daardoor flink gehaat worden. Sylvia Witteman bijvoorbeeld en haar grootste hater was ikzelf. Dat komt zo. Ik zat toen nog op Twitter en zij ook. Ze is grappig en to the point en heeft inmiddels een hele fanclub vergaard die haar op handen draagt. Een claque noemen ze dat in de operawereld. Officieel een term voor ingehuurde klappers die gespreid in het publiek werden geplaatst, maar in de praktijk zijn het de dweepzieke fans die hartstochtelijke tranen plengen en rozen werpen op het podium en geen kwaad woord willen horen over hun idool. En dat deed ik wel. Ik zei iets kritisch. Echter, ik werd niet gefileerd door de klappers, maar door mevrouw S zelf die hiervoor openlijk bijval vroeg aan haar claque. "Horen jullie dat, hysterische fans van me?", zoiets. Die natuurlijk direct in rijen van drie over mij heen denderden. En weer terug. Zo laag, vond ik, en was meteen fan af, tot ik weer schaterlachte om een van haar stukjes en ons zielig incidentje even plotseling vergat als het was voorgevallen.
Helaas ben ik geen Sylvia. Nu niet en nooit niet. Ik heb 142 facebookvrienden waarvan een handjevol mijn verhaaltjes leest en op andere social media zal er nog zo'n handje zitten (alhoewel mijn statistiek laatst keer op keer een lezer in Burundi liet zien, nou jij weer!). Ik ben niet belangrijk, alleen voor mijn kinderen. Ik kraak en steun en puf en zwoeg me verbaal door deze semi-gedeeltelijke-intelligente lockdown heen. Ik zit tenslotte al 8 maanden met mijn dikke reet in deze stoel en elke dag wordt de door mij persoonlijk opgelegde taak zwaarder. Valt er nog wel wat te lachen in deze barre tijden?
Laten we het als volgt samenvatten: elke dag in het leven, van geboorte tot dood, geeft rozen of tomaten. Ook in tijden van corona. Maar rozen verwelken en van tomaten maken we soep. Of pasta.
PS Sinds 2 minuten heb ik 143 vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten