Dag 231. Coffee to go

Soms krijg je nog wel eens een aardige tip mee van vakgenoten op LinkedIn. Zeker in deze barre tijden. Dit is de allernieuwste: Fake Commuting. Je staat op, doucht, kleed je aan, maakt ontbijt en koffie, maar in plaats van die 3 meter verderop je werkkamer in te schuiven, trek je je jas aan, gaat naar buiten en loopt of fietst een blokje om tot je weer bij je voordeur uitkomt. Fanatiekelingen lopen 5 kilometer, maar ik ging die 300 meter naar mijn werk sowieso altijd met de auto, dus voor mij is een ommetje door het park al een hele verbetering.

Vandaag besluit ik om na het parkje eens rechtsaf te gaan. Ik ben er klaar voor, neem zelfs mijn koffie mee. Ik loop door mijn oude wijk en blijf even mijmerend stilstaan bij de woning waar de ex en ik nog heel gelukkig waren. De deur in de schutting, de uitbouw met het lekkende raam, het speelpleintje waar nog de lach van mijn kleintjes opklinkt. Het is het huis waar onze jonge kat werd gekidnapt door opgroeiend tuig. Ik zie me nog staan in de opening van de schuttingdeur, jong en mollig in een schort vol meelvegen en vetvlekken, roepend, fluitend, elke dag weer. Tot ik plots antwoord kreeg en aan het eind van de straat een groene kat zag zitten, van onder tot boven bedekt met kroos. Hij is 19 geworden uiteindelijk, onze Sissy, al had hij al jong zijn 9 levens verspeeld.

Ik loop verder door de bekende straat, langs de aardige buren, langs de plek waar de ijscoman altijd stond met zijn 3 smaken: aardbei, vanille en malaga. Verderop zie ik twee gemaskerde mannen uit een woning komen. Ik herken onmiddellijk de magere, licht gekromde rug van mijn huisarts, in zijn linkerhand de mooie donkerbruine leren dokterstas. Hij stapt in zijn auto, samen met de jonge huisarts in opleiding. Als ik langsloop, ziet hij me en zwaait. Ik maak een stevig stapgebaar, de paden op, de lanen in, zoiets. Hij draait zijn raam open: 'Goed bezig', roept hij. Ik zeg maar niet dat dit pas de 2e dag is van mijn nep woon-werkverkeer ommetje.