Dag 232. Spirit

 

Gisteravond zapte ik langs het vrijdagaanbod. S zat naast me. 'Ja! Louis Theroux', zei ze. Ik had er niet zoveel zin in, want het zijn doorgaans geen lichte onderwerpen die hij aansnijdt, maar als S Louis wil, krijgt S Louis. Intellectuele interesses bij je kinderen moet je altijd de ruimte geven. En Louis Theroux is niet alleen een intelligente, maar vooral een bedachtzame en beschaafde man. Hij neemt de tijd om zijn woorden te kiezen, die altijd getuigen van respect voor zijn gesprekspartner, of dat nu een neonazi is, een swinger of, zoals gisteren, de stervende mens. 

Een uur later zat ze verslagen op de bank. 'Kom maar', zei ik, en tikte naast me. Ze dacht de laatste tijd vaak aan de dood, zei ze. Ze droomde erover. Niet over ziek zijn en sterven, maar over wat erna is. 

'Maar wij geloven toch niet in iets erna', zei ik. 

'Elektriciteit is ook niet te zien maar bestaat wel', zei ze. 

'Nou, soms wel', en ik dacht aan die keer dat ik een heel Grieks eiland platlegde met mijn föhn. 

'Je snapt wat ik bedoel. Stel, er is wel iets. Een soort bewustzijn, zoals die man net in zijn coma. Je weet dat je er bent, maar je bent ergens in de ruimte, helemaal alleen, en je kunt niets zeggen, niets zien, en dat voor eeuwig en eeuwig.' 

Oké, dat klonk eng, ja. Ze praatte door over de onbekendheid en kracht van ons brein, de vrijkomende energie en hoe weinig we ervan wisten. 

'Sterven is niet eng', zei ik, alsof ik er alles van wist. 'Je komt in een andere dimensie, stap voor stap, tot je die laatste stap zet en er niets meer is.' 

'Zoals voor je geboorte', zei ze. 'Maar zag je die blik in de ogen van die jongen die zijn doodvonnis kreeg?' De tranen welden weer op. 

'Het is de angst om er nooit meer te zijn, om afscheid te moeten nemen, terwijl je nog zoveel wil', zei ik. 'Niet voor het sterven zelf.' '
Ik probeerde mijn woorden zorgvuldig te kiezen. Niet troostend, over een hemel waar je iedereen weer terugziet, daar is mijn dochter te slim voor. 

'Als een geliefde is overgestapt naar gene zijde, wat en waar dat ook is, dan is diegene niet weg voor jou', zei ik. 'In die zin leef je voort. Mijn vader staat nog steeds naast me, bij alles wat ik doe. Dat is fictie, natuurlijk, maar niet voor mij.'  'Als dat mijn kind was, daar in dat bed, zou ik toch bidden', zei S. 

'Wat denk je', zei ik, 'ik zou me helemaal gek bidden'.

Gelukkig staat Spirit weer op Netflix. Daar kijken we vanavond naar.