'Don't worry be happy', zingt de radio ('whatever it is, it will pass'). Ik zit lekker te stoven in de felle najaarszon als ik tegen mijn teamleider zeg dat ik af en toe knettergek word, maar er over het algemeen heel goed bijzit. Wel ratel ik de oren van haar hoofd, net nadat ik heb gezegd dat ik op papier beter ben dan in een groepsgesprek. 'Iedereen is zo slim', zeg ik. 'En snel!' Maar zo moet ik het niet zien, zegt ze. 'Je onderschat jezelf altijd, maar je hebt een integrale visie, legt verbindingen, en dat is van grote waarde.'
Hier moet ik even over nadenken, maar het klinkt goed. Met dit compliment op zak sla ik aan het bellen. Huisartsen, wijkverplegers, woonbegeleiders, wat zijn ze allemaal druk. Vervelen tijdens corona is in de zorg geen issue. Als laatste bel ik met een psycholoog die hakkelend en struikelend over haar woorden een cliënt toelicht, ze propt haar zinnen vol met vaktermen. Aan die vaktermen, of eigenlijk het ontbreken ervan, merk je dat ik een andere achtergrond heb. 'Monitoren', roept ze. In de gaten houden, denk ik. 'Impulsuitbraken', hoor ik. Schelden, denk ik. 'Borgen', zegt ze. Garanderen, verzekeren, vertaal ik. Allemaal in mijn hoofd natuurlijk.
'De regie ligt bij jullie?', vraagt ze tot slot. 'Wij houden de integrale visie', roep ik verheugd.
Want dat kan ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten