Dag 237. De griepprik

'Geef me een nieuw masker, want sure as hell gaan die oudjes mij niet besmetten met hun vieze coronabacillen', zegt mijn menslievende dochter. We hebben een afspraak om 6 uur, maar we zijn vroeg. Er is niemand. Geen eindeloze rij senioren die er een uitje van maken, zoals andere jaren, we kunnen direct doorlopen. We geven onze oproep af, krijgen een naald in onze linkerarm en lopen aan de andere kant het gebouw weer uit. Operatie Smooth. 

Even later zitten we op de bank met een dekentje, kijken Spongebob en eten een vreemde combi van aardappelkroketjes met patat (in ons gezin is het zeggen van 'frietjes' verboden). En mayo. Want dat doe je als je een prikje hebt gekregen.

'Wil je mijn nek masseren', vraagt S na de vlaflip. 'Ik heb het gevoel dat er geen bloed meer in mijn hoofd zit'. We kijken nu First Dates, waarin een blond meisje vertelt dat ze altijd wel verliefd op meisjes was, maar het niet eerder in de praktijk heeft gebracht. Op de vraag of ze elkaar nog een keer willen zien, antwoordt ze 'ja', met blozende wangen. 'Wat gaan jullie dan doen?', vraagt de onzichtbare stem. 'Seksen!', roepen S en ik. 'Snowboarden', zeggen de meisjes. 'Waarom zijn meisjes uit Friesland zo mooi', vraag ik, zonder echt een antwoord te verwachten. 'Omdat ze van het platteland komen', zegt S. 'In de stad wordt je hele persoonlijkheid aan gort gerukt.'

Het bloed is weer terug.