Dag 243. Ziek

Mijn kind is ziek. Zaterdag begon het. Ze stond naast mijn bed, huilend van de keelpijn. Ik schrok en dacht aan corona. Ik gaf haar een flinke dosis pijnstillers en daar sliep ze goed op. 'Wat gaf je me, ik voelde helemaal niks meer', zei ze. De volgende dag ging het alweer zo goed, dat ik me geen zorgen meer maakte, al vroeg ik me wel af waar ze die verkoudheid dan had opgelopen. Het moest de vioolles zijn geweest op maandag, dat was haar enige contact geweest met de buitenwereld. 'Je kan toch niet bij elke klacht naar de teststraat', zei ik in het collegiaal overleg. Gisteravond keken we samen in bed Spirit, haar favoriete film die ze altijd kijkt als ze ziek is, ze had al weer praatjes. Vanmiddag was de keelpijn terug, haar stem weg en had ze flink gezwollen klieren in haar nek. 'Als het morgen niet beter is, bel ik', zeg ik.