Dag 244. Ziek-2

We rijden door de stromende regen naar de teststraat. De ramen beslaan, de ruitenwissers zwiepen heen en weer, op de hoogste stand. Ze voelt zich echt ziek, pijn bij elke hobbel, in haar kaken, haar hoofd, achter haar borstbeen. Ik hoor haar zuchten, steeds weer. De rij is langer dan de vorige keren en ik heb nauwelijks nog benzine, het lampje brandt al zeker 5 minuten. 

'Verrek, daarom zit mijn masker zo raar, ik heb 'm verkeerd om', zeg ik. Ik probeer het gesprek luchtig te houden, troostend. Want of het nou corona is of een keelontsteking, ze voelt zich hondsberoerd, dat is duidelijk. Als we eindelijk aan de beurt zijn - motor uit, raampje open, geboortedatum, laatste 3 cijfers van BSN, emailcheck - vraagt de jongeman of het voor mij is. 'Ik ben toch niet uit 2001', zeg ik en probeer olijk te kijken boven mijn zwarte masker. 'Niet te zien', zegt de schat. Ik steek mijn duim op, like! 

Ik red het ook dit keer weer tot het benzinestation. Ik gooi mijn tank halfvol (nog 9 dagen tot mijn salaris) en koop ijs voor mijn dochters keel. Bij het invoegen barst het onweer los.