Dag 245. Ziek-3

Op vrijdag de 13e, na een doorwaakte nacht, bel ik de huisarts. 'Het is geen corona', zeg ik, de uitslag is net binnen.' Hij wil haar toch zien, vanwege haar diabetes. Hij is een van de weinigen die haar diabetes niet bagatelliseert en afdoet als de type 2 diabeten 'die het godverdomme aan hun eigen leefstijl te danken hebben', zoals S vaak roept met de empathie van een 18-jarige. 'Risicogroep', zei hij in maart. 'Ik lees dat mensen met een goed geregelde diabetes geen risicogroep meer zijn', probeerde ik maanden later nog eens, in de stille hoop dat het allemaal een grote grap was, een complot om alle diabetici binnen te houden. 'Helaas', zei hij, 'toch wel'.

Er is één patiënt voor ons, een oudere, wat corpulente dame in een gewatteerde jas. Ze blijft lang binnen. Zo lang dat de muzak op mijn zenuwen begint te werken. Na wat een eeuwigheid lijkt gaat de deur open. 'Tot ziens', zegt de dokter. Maar zo gauw geeft ze zich niet gewonnen. Ze houdt stand, letterlijk, 'Ja maar...', zegt ze. De deur gaat weer dicht. Na nog eens 5 minuten komt ze naar buiten. Er klinkt zoveel opluchting door in het geluid van de dichtslaande deur, dat S en ik, ondanks haar pijn, in de lach schieten. Er is heel wat voor nodig om onze huisarts uit zijn kalmte te krijgen.

'Het is opmerkelijk hoeveel minder griep er nu heerst', zegt hij even later. 'Thuisblijven en afstand, het helpt echt, niet alleen bij corona'. 

'Straks zit je nog zonder werk, zeg ik. Maar hij is bloedserieus. 

'Houd afstand', zegt hij, 'het helpt echt.' 

'Het lukt me niet om afstand te houden van mijn eigen kinderen, corona of niet, hoe doen andere moeders dat?', vraag ik, alsof hij daar een antwoord op heeft.

Thuis stop ik S in mijn bed, paracetamol, ibuprofen, ijszak, gordijnen dicht. 'Probeer te slapen', zei ik, 'dan gaat de tijd sneller'.