Dag 246. Ziek-4

Ik bel de HAP, de huisartsenpost. Ze besluiten dat de medicatie van 3 naar 4x per dag mag. 'Maar het helpt niet', zeg ik, 'dus wat heeft frequentie ermee te maken?' Vanwege haar diabetes mag ze geen Diclofenac of Tramadol. 'Doe er maar paracetamol bij, bouw een spiegel op', zegt de assistente. 

Ze ligt in de woonkamer, met de gordijnen dicht. Er is een plant omgevallen, er ligt aarde op de grond. 'Geeft niet', zeg ik. Ze huilt nog steeds van de pijn. 'Alsof mijn hoofd explodeert', zegt ze. Intussen heb ik ook beginnende keelpijn en een koppijn die niet meer reageert op pijnstillers, maar mezelf kennende is dat 'sympathy pain', zoals ze het in Amerika zo mooi noemen.  

Om 3 uur rijd ik naar 'de Trek' om extra paracetamol te halen, en zachte chocola, het enige dat ze eet. Als ik thuiskom, geef ik haar een S en een R. Eén van de laatste tekenen dat Sinterklaas in het land is, al is het digitaal. Terwijl mijn dochter in een half bewustzijn op de bank haar dag leeft, zit ik boven op mijn kamer en lees in de Volkskrant over kinderen die al jong oog in oog stonden met huiselijk geweld. Het is een sombere dag.