Dag 247. Ziek-5

Het is moeilijk om te volharden in je dagelijkse blog, als je kind zo ziek is, maar ik krijg van allerlei kanten zulke lieve en belangstellende reacties, dat ik toch even verslag doe. Vanmiddag zaten we op de Covid-unit in het ziekenhuis. Een griezelige, intimiderende locatie, maar gelukkig was er niemand, behalve een bewaker die zonder mondkapje Breaking Bad keek op zijn laptop. 'Ze is negatief getest', zei ik tegen de dienstdoende dokter, nadat zij zich in haar beschermende kleding had gehesen, maar kennelijk is dat geen wet van Meden en Perzen, want zoveel pijn en al zo lang, dat riekt naar corona. 'Mmm, geen Covid', zei ze even later, nadat ze S aan alle kanten had bekeken en beknepen. 'Maar ik geef haar wel antibiotica. Niet dat ik denk dat het helpt, maar om diabetescomplicaties te voorkomen.' 

Nog geen uur later hing ik weer aan de telefoon. 'Allemaal leuk en aardig, maar die medicatie helpt niks, ze bonkt met haar hoofd tegen de muur van de pijn. Ik wil Oxycodon', zei ik stoer, want dat was het enige dat hielp toen mijn oudste dochter crepeerde van de pijn nadat er een stuk bot uit haar enkel was verwijderd. Dat vond de dokter wat te ver gaan, maar Tramadol mocht, dus ik reed voor de tweede keer die dag naar het ziekenhuis.

Het was inmiddels aardedonker en de regen sloeg in vlagen onverwacht hard tegen mijn arme geteisterde autotootje. Op zulke momenten voel je je eenzaam, als moeder zonder vader. 'Hou me op de hoogte', appte hij. Thuis wilde S niks meer slikken. 'Ik ben misselijk, mijn hoofd knalt uit elkaar, het helpt toch niet', snikte ze. Omdat de Tramadol ook niks deed, reden we om 12.00 's nachts weer naar de HAP. Een knappe, maar afstandelijke arts onderzocht haar. Weer. Koorts, een zwelling in haar hals van 10 cm lang en zeker 5 centimeter dik, kwijl uit haar mond, geen stem, maar geen alarmbellen, vond hij. Op dit moment wilde ze zelf het ziekenhuis in, maar dat was voor hele zieke mensen, zei hij. Er volgde een verhaal dat we in een wereld denken te leven zonder pijn, maar dat was nou eenmaal niet zo. 'Zit die 8 uur uit en bel je eigen huisarts', zei hij, 'hij kent je het beste, dan kun je met hem een plan maken.' 
Pilatus.

Buiten stond haar vader te wachten.