Dag 258. Stop!

Op RTV Utrecht wandelen ze over de Utrechtse Heuvelrug, in de regen, en kletsen wat over kwelwater in de diverse seizoenen. Ik heb er geen bal verstand van, maar neem me voor om "als alles weer normaal is", ook eens door dit natuurgebied te gaan dwalen. Als iemand me erheen brengt tenminste, want ik durf die weefstrook van de A28 naar de A27 niet meer over. Ik ben in 8 maanden tijd een oude vrouw geworden, die niet meer op de snelweg rijdt, wandelingetjes langs gekweld water ambieert en 's avonds graag naar amateurtelevisie kijkt. Ik loop op platte schoenen, draag vormeloze wollen truien, kreun 'Oh' als ik opsta uit mijn bureaustoel en 'Ah' als ik neerzijg in de bank. Ik drink 's morgens geen oergezonde smoothies meer, maar eet beschuiten met hagelslag of kaas (terwijl ik eigenlijk vegan ben), ik doe voorzichtig aan met de koffie, anders krijg ik hartkloppingen, en als mijn telefoon overgaat buiten kantooruren, zucht ik: 'wie nou weer'. Het is allemaal de schuld van corona. De wereld is groot en eng en alleen thuis, met je lokale zenders, op je vertrouwde plekje op de bank, onder een zachtgroene plaid en met de kat op schoot, is het nog veilig. 

Morgen een rondje Stichtse Rotonde, gierend op 2 wielen, gevolgd door een Zumba-sessie op de hoogste stiletto's die ik heb en bij het eten niet 1 maar 2 glazen wijn. Dit moet stoppen.