Dag 259. Dooie puntjes

'Het is tijd', zeg ik tegen S. 'Het haar moet eraf.' Ik wil geen kort en pittig, maar het moet. Mijn haar is fijn en dun en hoe langer het is, hoe fijner en dunner het wordt. Wat je wil is niet altijd wat kan. 

'Kaaklengte', zeg ik stoer. Dit is de derde keer dat S mijn haar knipt. Ik heb inmiddels 100 euro uitgespaard en geen hond ziet het verschil. Nu zie ik geen hond, misschien speelt dat ook mee.

Tijdens het knippen bespreken we het overlijden van Maradona.
'Instagram zal ontploffen', zeg ik.
'Ik bespeur enige aversie', zegt S.
'Ach nee', zeg ik. 'Maar dat gezemel dat hij de beste voetballer ter wereld zou zijn, dat klopt natuurlijk niet.'
'Gullit?', vraagt S.
'Nee, Cruijff', zeg ik.
'Hij heeft Italië anders 2x aan een beker geholpen', zegt S.
'Hij is Braziliaan', zeg ik. 'Of Argentijn, dat ben ik even kwijt.'

We besluiten dat we niet zo van Brazilianen in het algemeen en de vrouwen in het bijzonder houden. Omdat ze zo schreeuwen. Wij houden niet van schreeuwen, zeggen we.
Dan is ze klaar. Enthousiast draait ze om me heen. Bolt mijn haar wat op met haar handen, als een echte kapster.
'Ik heb mezelf dit keer echt overtroffen', schreeuwt ze in mijn goede oor.