Dag 264. Douladelidou

Terwijl ik als lunch een broodje hummus met rucola verorber, zet ik even de tv aan. Ik stuit op Wie van de drie. Met, ach kijk, die meneer van het Chateau, de vervanger van Albert Mol, zeg maar. En het paardenmeisje Britt, de grappige Ryanne en niet zo grappige Najib. Dan komen er drie vrouwen het podium op. 'Wie', vraagt Wendy, onze voormalige girl next door (nu al geruime tijd vervangen door de "ik weet dat ik schattig ben" Chantal J, maar daarover een andere keer) 'Wie Is De Enige Echte Bevallingscoach?'

Oh mijn god, wat in hiernamaalsnaam is dat nou weer?! Ik ken a. de verloskundige, b. de gynaecoloog en c. de kraamzuster. En in de bijrol de partner die mag meepuffen, aanmoedigen en flauwvallen. Je moet er toch niet aan denken dat er nog iemand bij zit die je semiprofessioneel motiveert om dit alles toch maar door te zetten en niet af te haken? Is dit iets, weer iets, dat uit Amerika is komen overwaaien? Ah, het is hetzelfde als een doula, lees ik online. 'Bemoeizuchtige doula's frustreren geboortezorg", zegt het artikel. Want een doula is iemand die niks mag, maar wel wat vindt. Voor de medische handelingen zijn daar de eerder genoemde drie, en een doula wordt slechts ingezet als emotionele steun voor, tijdens en na.

Mevrouw 3 van de drie heeft er ervaring mee, ze is geen doula maar had een doula. Omdat ze alleen was, zegt ze. Oké, denkt botterik hiero, daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar dan nog zou ikzelf liever de hulp van de buurvrouw inroepen dan zo'n halfzachte hippie met een mening. Nu heb ik makkelijk praten want bij de geboorte van mijn gespuis was daar de ex, die (het moet gezegd) een enorme steun was en zich 8 uur lang liet uitschelden terwijl hij zijn vuisten in mijn onderrug dreef. 'Harder', riep ik steeds. Want liever de pijn van zijn stevige handen (ach, wat had hij een mooie handen, de zak) dan die van de rugweeën. Daags erna had hij nog spierpijn en (het moet weer gezegd) hij klaagde daar niet over, terwijl je dat gezien zijn man zijn wel zou verwachten.

Mevrouw 3 moest uiteindelijk met een takelwagen naar benee om te worden vervoerd naar het ziekenhuis. Tijdens haar bevalling dan, niet tijdens het programma. Ik zie zoiets gebeuren. Zij vastgebonden op een brancard, met buik en al, hartstikke in de stress, en dan zo'n doula die haar met begripvol hoofd naroept uit een raam in Amsterdam West: 'Je kán het, Melissa, jíj hebt de regie en jíj zegt dat het kán!'

Altijd wat te lachen op tv.