Dag 268. Klaas zonder Piet

Het is 4 december in het jaar corona en ik rijd over de slingerweg die een groot deel van het dorpje L. doorkruist, maar waar al jaren geen bus meer rijdt. Als ik rechtsaf wil slaan staat er midden in de bocht een wit autootje. 

Les 5 van je rijles: gij zult niet stoppen vlak voor een bocht, in een bocht of vlak na een bocht. En zo is het ook met een kruising: kijk voor je erop rijdt naar de situatie, want als je je eenmaal op de kruising bevindt, zult gij niet vaart minderen. 'Clear the intersection', schreeuwde mijn ex dan, meestal gevolgd door godverdomme, want hij was een schoolvoorbeeld van integratie.

Ik trap op mijn rem. Als er nu een  motorrijder achter me had gereden, had ik weer een schadeclaim aan mijn broek gehad. Ik zie nu waarom de vrouw stopt. Aan de overkant van de weg staat Sinterklaas. De wind heeft vat gekregen op soutane en baard en even denk ik dat het carnaval is. Terwijl hij in de auto stapt, rijd ik er mopperend omheen. Verderop in de straat passeer ik zijn partner in crime. Ik realiseer me pas minuten later dat hij niet zwart geschminkt is en dat dit geen enkele impact heeft op zijn karakter. Het is eerder zijn lengte, hij gaat richting 2 meter, die hem teveel allure geeft om een eenvoudige knecht te zijn van een Bisschop. Hij verdwijnt in een van de villa's, ik denk dat hij daar woont, want wat is Piet zonder Klaas.

Moraal van dit verhaal: maak je niet zo druk, alles went.