Ik ga er niets over zeggen, er wordt al veel te veel gezegd en ik kan daar niets aan toevoegen. 'Jij ging toch al nergens heen', zei een vriendin. Dat is precies de reden waarom ik er niets over wil zeggen. Ik ging toch al nergens heen, al 9 lange maanden lang.
Beneden hoor ik S lachen. Ze loopt al dagen met haar ziel onder haar arm en vraagt onredelijk veel aandacht van mij. Ze is ontevreden, boos, uitgelaten, moe, chagrijnig, hooghartig, kortaf, aanhankelijk, ik kan geen stemming bedenken of hij is langsgekomen de laatste paar dagen. Donderdag is ze jarig. 'De naarste verjaardag ooit', zegt ze, 'mag ik dan ten minste een mooie taart.'
Een taart. Waar vind ik een mooie taart. We speuren het internet af. Het wordt een taart van 25 euro met 10 euro bezorgkosten. Ik mopper. Bespottelijk, decadent, buitensporig. Want ook ik ga in emoties van links naar rechts. Maar als ik naar haar gezicht kijk, dat een en al teleurstelling is, om alles, het jarig zijn, 19 worden met alleen je moeder, een vader die 's ochtends even komt wandelen, een zus die 's middags ingepland staat voor een hapje (dure) taart en 's avonds een broer met een cadeautje, dan snap ik het zo goed.
We bestellen de taart. En terwijl ik de in de gauwigheid gekochte warmtelamp in elkaar zet, hoor ik dat de HEMA openblijft voor het afhalen van taarten en rookworsten. Want sommige zaken zijn zo Hollands dat je er niet aan mag tornen. Corona of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten