Dag 284. Let's go outside

'Zullen we een eindje rijden', vraagt S. Meestal wil ze dit zodat ze mijn onverdeelde aandacht heeft. Zodat ze haar tijd kan nemen voor een verhaal dat een aanloop nodig heeft. Iets met jongens meestal. Maar dit keer wil ze gewoon rijden. Door ons mooie achterland, met de schapen, de koeien, de paarden, de schemer die inzet. 

'Heb je geen Cd's meer', vraagt ze. 
'In het dashboardkastje.' 
Ze zet George Michael op. Ik leg haar de betekenis uit van het nummer Outside. En hoe hypocriet Amerika is dat zijn populariteit zo terugliep na zijn coming out. 
'Moet je maar geen Amerikaan zijn.'
'Hij was Brits', zeg ik. 'Met een Griekse vader en een Joodse moeder.'
'Hij werd dus tegen zijn wil exposed?'
'Hij was al eerder uit de kast gekomen, maar het Amerikaanse publiek had dat gemist. Ik weet nog dat Boy George hem beschuldigde een stiekeme homo te zijn die zich voordeed als hetero om zijn fans niet te verliezen.' 
'Wie?'
'Precies.'

'Moet iedereen toch zelf weten of hij uit de kast komt.' Ze zegt het als een statement.
'Vind ik ook. Het is privé, gaat niemand wat aan, jouw keuze.'

'Dit is gecovered van Queen', zeg ik even later. 'Want gullie jeugd weet niks. Maar wat een stem, wat een stem. Dit is live, hè.'

'Ja, mam.' Diepe zucht. 

We rijden langs de plek waar onze hond geboren werd. Een staldeur staat open. 
'Bende gij dâh ..', vraag ik als ik een ongebruikelijke lucht ervaar. 
'Mam, wat denk je zelf, zoiets krijg ik niet voor elkaar.' 
'Don't go there, dear'. 
Ze lacht. 
'Het zijn de koeien, Jezus.'

Als we thuis zijn heeft ze een hypo. Ik geef haar appelsap en leg meteen een pakje in de auto omdat het zakje noodwinegums inmiddels één grote klont is geworden.