Dag 285. Rebel Yell

Hoog tijd dat die pandemie eens vertrekt. Ik word namelijk langzaam gek. Op Xite, een muziekzender die fijne hits uit de jaren 80 laat zien, zie ik Billy Idol met zijn fascistoïde harses en opgetrokken lip zijn zielige bicepsje aanspannen en denk: 'Oeh, was hij altijd al zo hot?' Ik zeg het, gek. Of een latente SM fetish.  

Dan kijk ik een stukje Nieuwsuur. Er is een epidemioloog uitgenodigd die over het nieuwe vaccin praat. Maar daarom kijk ik niet, nee, ik weet zeker dat er iets moois aan het opbloeien is tussen de heer epidemioloog Professor Dr. O en de heer Presentator J. Ik zie hoe ze elkaar verleidelijk toelachen en hoe de buitenwereld langzaam naar de achtergrond verdwijnt terwijl ze volledig in elkaar opgaan. Ja, er is beslist iets gaande, leer mij die wetenschappers kennen. Tot ik J Google en zie dat hij samenwoont met vriendin H, een schrijfster. Helemaal overtuigd ben ik niet, maar het is waarschijnlijker dat ik gek word.

Tussen de bedrijven door pink ik een traantje weg bij een emotionele Kerstreclame met het obligate interraciale stelletje, met kinderen die welhaast van zijn eerdere vrouw moeten zijn, want zo donker maak je ze niet met je kaaskop, al doe je nog zo je best. 

Onze multiculturele samenleving is mislukt, weet ik inmiddels (ik lees ook kranten) en een later (en heel fijn) programma waarin moeders en dochters (en een enkele zoon) aan het woord komen, bevestigt alleen maar hoe moeilijk de verschillende culturen zich laten mengen.
Toch wil ik graag blijven geloven in het goede van de mens. Zo heb ik 61 jaar geleefd, zo wil ik graag nog 30 jaar verder. Dan maar gek. 

Tip: NPO1: In de beste families